موج دریای محنتی است نفس از واعظ قزوینی غزل 406
1. موج دریای محنتی است نفس
رگ ابر کدورتیست نفس
گذشت زندگی و، شد ز دست کار افسوس از واعظ قزوینی غزل 407
1. گذشت زندگی و، شد ز دست کار افسوس
نداد فرصت افسوس، صد هزار افسوس!
شده است باب در ایام ما ز بس تلبیس از واعظ قزوینی غزل 408
1. شده است باب در ایام ما ز بس تلبیس
کسی چه داند کاین آدمست و آن ابلیس؟!
تا به کی باشدت برای معاش از واعظ قزوینی غزل 409
1. تا به کی باشدت برای معاش
با قضا جنگ و، با قدر پرخاش!
درفشان گردد چو دانا، در سخن، خاموش باش از واعظ قزوینی غزل 410
1. درفشان گردد چو دانا، در سخن، خاموش باش
ابر نیسان لب چو بگشاید، صدف سان گوش باش
زردرو چون خوشه، بهر روزی فردا مباش از واعظ قزوینی غزل 411
1. زردرو چون خوشه، بهر روزی فردا مباش
همچو گندم چین پیشانی ز سر تا پا مباش
در گفتن عیب دگران بسته زبان باش از واعظ قزوینی غزل 412
1. در گفتن عیب دگران بسته زبان باش
از خوبی خود، عیب نمای دگران باش
چو ابر بر سرمردم تمام احسان باش از واعظ قزوینی غزل 413
1. چو ابر بر سرمردم تمام احسان باش
معاش خلق جهان را تو میر سامان باش
تسخیر ملک فقر کن و، پادشاه باش از واعظ قزوینی غزل 414
1. تسخیر ملک فقر کن و، پادشاه باش
از دستبرد لشکر غم، در پناه باش!
با خلق همنشین و، از ایشان رمیده باش از واعظ قزوینی غزل 415
1. با خلق همنشین و، از ایشان رمیده باش
مضمون دلنشین ز خاطره پریده باش
شمشاد چیست تا کند آن زلف شانه اش؟! از واعظ قزوینی غزل 416
1. شمشاد چیست تا کند آن زلف شانه اش؟!
آیینه کیست؟ تا تو نهی پا به خانه اش
وقت نزاع، جان و دل از بهر غارتش از واعظ قزوینی غزل 417
1. وقت نزاع، جان و دل از بهر غارتش
ناخن بهمزند ز دو ابرو اشارتش