گیچدی ئیگید لوق گونی ایندی خم اولماق چاقیدور از واعظ قزوینی غزل 394
1. گیچدی ئیگید لوق گونی ایندی خم اولماق چاقیدور
یتدی بو طومار پایانه بوکولماق چاقیدور
غنچه سان این همه بر خویش مبال از زر و زور از واعظ قزوینی غزل 395
1. غنچه سان این همه بر خویش مبال از زر و زور
که چو گل زود پریشان شوی ار باد غرور
قد خمید، از دیدن روها، به پشت پا بساز از واعظ قزوینی غزل 396
1. قد خمید، از دیدن روها، به پشت پا بساز
باعصا، دیگر بیاد قامت رعنا بساز
گر نباشد بیش ای دل سیم و زر، با کم بساز از واعظ قزوینی غزل 397
1. گر نباشد بیش ای دل سیم و زر، با کم بساز
با سر بیدرد سرکن، با دل بیغم بساز
بهار کرد جهان را ز کوه و صحرا سبز از واعظ قزوینی غزل 398
1. بهار کرد جهان را ز کوه و صحرا سبز
بهار من، بکن آخر تو نیز ما را سبز
بر اهل ترک، نکرده است غم جفا هرگز از واعظ قزوینی غزل 399
1. بر اهل ترک، نکرده است غم جفا هرگز
گزند خار ندیده است پشت پا هرگز
دنی نانجاق ترقی ایلسه عالی مکان اولمز از واعظ قزوینی غزل 400
1. دنی نانجاق ترقی ایلسه عالی مکان اولمز
زمین توزاولسه باشی گوگه تیسه آسمان اولمز
گر گلسه لطفدین گوزه، اول ماهپاره مز از واعظ قزوینی غزل 401
1. گر گلسه لطفدین گوزه، اول ماهپاره مز
مشکل که گلمیه گوزه آخر ستاره مز
یار طفلست و،ره کوچه نجسته است هنوز از واعظ قزوینی غزل 402
1. یار طفلست و،ره کوچه نجسته است هنوز
از لبش خط سخن خوب نرسته است هنوز
بس است خواب، دگر چشم من ز جا برخیز از واعظ قزوینی غزل 403
1. بس است خواب، دگر چشم من ز جا برخیز
ز دست عمر شدت، عمر من بپا برخیز
کاروان راه گمنامی نمیخواهد جرس از واعظ قزوینی غزل 404
1. کاروان راه گمنامی نمیخواهد جرس
دل تپیدن هرکجا باشد، نمی باید جرس
باشد بکشت عمر تو برق فنا نفس از واعظ قزوینی غزل 405
1. باشد بکشت عمر تو برق فنا نفس
هردم که سرزند نه بذکر خدا نفس