غزلیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 شوری اگر بسر هست، دستار گو نباشد بردوش بار سر هست، سربار گو نباشد؟

2 دل چون انار اگر هست، پرخون ز دست شوخی بر تن قبا ز شوخی، گلنار گو نباشد!

3 خود جامه در برت هست، دستار بر سرت هست گر بیم محشرت هست، زرتار گو نباشد!

4 پست و بلند گیتی، چون موج در گذار است طی میشود چو این راه، هموار گو نباشد

1 با دست او چو رنگ حنا دستیار شد خونم چو رگ ز غیرت او بیقرار شد

2 آلودنش بخون رقیبان چه لازم است؟ پایی که از خرام تواند نگار شد

3 از نقطه روشنست اگر حرف در رقم از حرف نقطه دهنت آشکار شد

4 پا بر زمین نمیرسد از شوق جام را تا رنگ باده حسن ترا پرده دار شد

1 گره در ابروان، از گرمی خویش چو اخگر شد نقاب از آتش رخسار او، بال سمندر شد

2 مشبک شد چنان از خارخار دیدنش چشمم کزان نور نگاهم تارها چون دود مجمر شد

3 گنه کاران شدند از حشر من گرم عرق ریزی رخم از رنگ خجلت آفتاب روز محشر شد

4 ندارد مال دنیا حاصلی غیر از پشیمانی صدف دست تأسف زد بهم، تا پر ز گوهر شد

1 صحرا ز باد دستی آهم فقیر شد کوه از جواب ناله من سینه گیر شد

2 عاقل بنقش عاریتی تن نمیدهد از ساده لوحی آینه صورت پذیر شد

3 در کنج غم ز درد تو از بس گداختم تن مشتبه ز ضعف بموج حصیر شد

4 آید بکام زهر اجل به ز شکرم از موی سر چو کاسه مرا پر ز شیر شد

1 همچنان کز آب سرو بوستان قد می‌کشد نخل آه از رفتن عمرم چنان قد می‌کشد

2 طول آمالم ندارد پای کم از طول عمر آرزو با زندگانی هم‌عنان قد می‌کشد

3 چون زمین تشنه از بس گریه دزدیدم به خود زنگ در آیینه دل، سبزه‌سان قد می‌کشد

4 می‌خورد از جویبار حسن باغ عشق آب زآب گل، نخل صفیر بلبلان قد می‌کشد

1 زحمت ایام، راحت‌جو فزون‌تر می‌کشد سختی از دوران برای بالش پر می‌کشد

2 بهر نیکان، می‌توان رنج گران‌جانان کشید بار هر سنگی ترازو بهر گوهر می‌کشد

3 در دل آسای پریشانان مباش از شانه کم کز نوازش زلف‌ها را دست بر سر می‌کشد

4 شایدش گردد گرفتن‌های مفلس عذرخواه زحمتی کز شرم دادن‌ها توانگر می‌کشد

1 پیری آمد بر تنم هر موی خنجر می‌کشد بر سر از موی سفیدم مرگ لشکر می‌کشد

2 گویی از بس ناتوانی سبزه می‌روید ز سنگ دود آه حسرتی تا از دلم سر می‌کشد

3 شایدش چشم بد دوران گذارد در کنار آنچه درویش از نگه‌های توانگر می‌کشد

4 به سکه صوفی در تلاش پایه منصوری است گر فتد داری به دستش، خویش را برمی‌کشد

1 سراپای وجودم، بسکه گم در عشق جانان شد نگه در اشک من، چون رشته در تسبیح پنهان شد

2 چنان گردیده جا تنگ از هجوم گریه در چشمم که نتواند شب هجران او، خوابم پریشان شد

3 بفکر این و آن، عمر گرامی رفت از دستم مرا طول امل بر سطر هستی، خط بطلان شد

4 اگر آزاده یی، افگندگی میکن درین بستان که آخر بید مجنون، از سرافرازی پشیمان شد

1 به خود دم تا فرو بردم، سخن شد به دل تا گریه دزدیدم، چمن شد

2 ز ترک کام، گردد کام حاصل ز خاموشی توان صاحب سخن شد

3 ز پس آیینه سانم آشنا رو بهر خلوت که رفتم، انجمن شد

4 در صد حرف، برمن بسته گردید خموشی تا مرا قفل دهن شد

1 آنکه خود را سبب هستی ما میداند جز خدا هست ندانیم، خدا میداند

2 چشم دل هر که بر آن قبله عالم دارد کعبه را سجده او قبله نما میداند

3 پای سرکردن راه تو ندارد هرگز آنکه سر در ره عشق تو ز پا میداند

4 نکند دیدنی خویش هم از ناز مگر خانه آینه را خانه ما میداند