غزلیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 آغاز محبت دگر انجام ندارد این صبح قیامت ز قفا شام ندارد

2 در عالم تجرید، ره حرص وهوس نیست این بادیه امن دد و دام ندارد

3 خواهد ز بس آیینه ببیند رخ خوبت سیماب ازین روست که آرام ندارد

4 پیداست ز کوکو زدن فاخته با سرو کان پیش قد دلکشت اندام ندارد

1 بگو به شرم، ز چشمم ترا نگاه ندارد که پشت آینه سان، دیده ام نگاه ندارد

2 ز جاه و دولت دنیا، همین خوشست که هرکس بلای جاه کشیده است حب جاه ندارد

3 نشد ز کوی تو محروم هیچ کس که ز وسعت طریق عشق تو بیرون شدن ز راه ندارد

4 اگر چه نیست زغم، در دیار فقر نشانی ز یمن عشق تو دارم غمی که شاه ندارد

1 جهان خاک کَرَم‌خیزی ندارد از آن تخم سخن‌ریزی ندارد

2 به حال راستان پی بردم آنگاه که گفت استاد:«الف چیزی ندارد»!

3 مترس از بخشش ای منعم، که گیتی چون همت ملک زرخیزی ندارد

4 جهان چیزی که دارد مردم، اما دگر از مردمی چیزی ندارد

1 بی غم عالم، دمی بر اهل دولت نگذرد نیست غم، گر هر دمی از ما به عشرت نگذرد

2 بسکه خاک کلبه من، تشنه مهمان بود سیل ازین ویرانه، بی قصد اقامت نگذرد

3 تندخو را صرفه نبود کاوش افتادگان تند باد از خاک، هرگز بی کدورت نگذرد

4 بکری این وقت و ساعتهای مینا کار چند؟ جهد کن این وقت و ساعتها به غفلت نگذرد

1 ز ما به خشم جهان دو رنگ می‌گذرد صباح و شام به رنگ پلنگ می‌گذرد

2 توان ز عینک پیران به چشم دل دیدن که تیر آه ضعیفان ز سنگ می‌گذرد

3 تمام عمر تو ای ساده‌دل ز نقش هنر به فکر جامه خوش‌طرح و رنگ می‌گذرد

4 به خون خویش نمودیم صلح با تو همان زما چو تیر نگاهت به جنگ می‌گذرد

1 نتوانست ز بس ضعف بدندان جا کرد گره لقمه ام از شیشه روزی وا کرد

2 فیض گمنامیم این بس که ز خلوتگه فقر شغل دنیا نتوانست مرا پیدا کرد

3 سایه بال هما بود بلای سیهی کز سرم پرتو خورشید سعادت واکرد

4 نیست شرمندگی دست تهی کم، چه عجب بید مجنون نتواند سر اگر بالا کرد؟

1 آتش حسنش، کمان عشق را طیار کرد حرف تمکینش، زبان راتیغ لنگردار کرد

2 بیزبانی در دو گیتی مایه آسودگی است از زبان خود را ترازو زیر چندین بار کرد

3 کوته از پیری نگردد آرزوهای دراز صبح نتواند بره خوابیده را بیدار کرد

4 انفعال جرم باشد توبه در پیش کریم گردش رنگی تواند کار استغفار کرد

1 چشم شوخم در رخ او خیرگی بسیار کرد خط از آن رو خار بستی گرد آن گلزار کرد

2 مو بمو برداشت، انگشت، از خط مشکین رخش با دل ما آنچه نازش کرده بود، اقرار کرد

3 خوش تماشائی است درگلزار حسن نو خطی خار هرجا گل کند، اینجا ولی گل خار کرد

4 نیست برگرد عذارش خط، که از طومار حسن حلقه نام خویشتن را آن گل رخسار کرد

1 زهر مرگ دوستان در مغزم از بس کار کرد در تنم هر استخوانی، کار نیش مار کرد

2 بس که شد از هر طرف آوازه مرگی بلند قیل و قال آن، ز خواب غفلتم بیدار کرد

3 سهل شد راه عدم از دیدن مرگ کسان کثرت این کاروان، ره را به ما هموار کرد

4 در نظر دارالشفائی شد مرا روی زمین آسمان در خاک از بس نرگس بیمار کرد

1 ای که زینت طلبی جسم ترا لاغر کرد زینت این بس که بهر ژنده توانی سرکرد

2 شمع سان هرکه شبی بخت چراغش برکرد تا سحر خاک کدورت ز جهان بر سر کرد

3 داشت دل را بشنیدن ز کدورت ها پاک پنبه گوش، نگهداری این گوهر کرد

4 بزمین برد فرو خجلت محتاجانم بی زری کرد به من، آنچه به قارون زر کرد