ما را ز آشنایان، غیر از از واعظ قزوینی غزل 287
1. ما را ز آشنایان، غیر از جفا نباشد
با هیچ کس در این عهد، کس آشنا نباشد
آن را که به دل هیچ به جز یار از واعظ قزوینی غزل 288
1. آن را که به دل هیچ به جز یار نباشد
غمهای جهان را بدلش بار نباشد
شوری اگر بسر هست، دستار از واعظ قزوینی غزل 289
1. شوری اگر بسر هست، دستار گو نباشد
بردوش بار سر هست، سربار گو نباشد؟
با دست او چو رنگ حنا دستیار از واعظ قزوینی غزل 290
1. با دست او چو رنگ حنا دستیار شد
خونم چو رگ ز غیرت او بیقرار شد
گره در ابروان، از گرمی از واعظ قزوینی غزل 291
1. گره در ابروان، از گرمی خویش چو اخگر شد
نقاب از آتش رخسار او، بال سمندر شد
صحرا ز باد دستی آهم فقیر از واعظ قزوینی غزل 292
1. صحرا ز باد دستی آهم فقیر شد
کوه از جواب ناله من سینه گیر شد
همچنان کز آب سرو بوستان از واعظ قزوینی غزل 293
1. همچنان کز آب سرو بوستان قد می‌کشد
نخل آه از رفتن عمرم چنان قد می‌کشد
زحمت ایام، راحت‌جو فزون‌تر از واعظ قزوینی غزل 294
1. زحمت ایام، راحت‌جو فزون‌تر می‌کشد
سختی از دوران برای بالش پر می‌کشد
پیری آمد بر تنم هر موی خنجر از واعظ قزوینی غزل 295
1. پیری آمد بر تنم هر موی خنجر می‌کشد
بر سر از موی سفیدم مرگ لشکر می‌کشد
سراپای وجودم، بسکه گم از واعظ قزوینی غزل 296
1. سراپای وجودم، بسکه گم در عشق جانان شد
نگه در اشک من، چون رشته در تسبیح پنهان شد
به خود دم تا فرو بردم، سخن از واعظ قزوینی غزل 297
1. به خود دم تا فرو بردم، سخن شد
به دل تا گریه دزدیدم، چمن شد
آنکه خود را سبب هستی ما از واعظ قزوینی غزل 298
1. آنکه خود را سبب هستی ما میداند
جز خدا هست ندانیم، خدا میداند