مرد از راه شکست خود به عزت از واعظ قزوینی غزل 275
1. مرد از راه شکست خود به عزت می‌رسد
سنگ تا مینا نگردد، کی به قیمت می‌رسد
...
از جگر خوناب اشکم خوش به از واعظ قزوینی غزل 276
1. از جگر خوناب اشکم خوش به سامان می‌رسد
وه چه رنگین کاروانی از بدخشان می‌رسد
...
به جبهه چین ز غم روزیت خطا از واعظ قزوینی غزل 277
1. به جبهه چین ز غم روزیت خطا باشد
که چین جبهه، لب شکوه از خدا باشد
...
ز بی برگان دل روشن ضمیران از واعظ قزوینی غزل 278
1. ز بی برگان دل روشن ضمیران باصفا باشد
که هر خاری به چشم شعله، میل توتیا باشد
...
ز دستبرد حوادث گرت خبر از واعظ قزوینی غزل 279
1. ز دستبرد حوادث گرت خبر باشد
بکیسه دست کرم، به ز مشت زر باشد
...
بشوق آن گل عارض، مرا با از واعظ قزوینی غزل 280
1. بشوق آن گل عارض، مرا با خار خوش باشد
بیاد لعل او، با اشک چون گلنار خوش باشد
...
نه جوهر کسب ملک و مال اسباب از واعظ قزوینی غزل 281
1. نه جوهر کسب ملک و مال اسباب جهان باشد
ازین بی حاصلی برخود چو پیچی، جوهر آن باشد
...
پردگی نیست عطا، گر همه از واعظ قزوینی غزل 282
1. پردگی نیست عطا، گر همه پنهان باشد
رعد ابر کرم آوازه احسان باشد
...
الهی تا جهان باشد، شه ما از واعظ قزوینی غزل 283
1. الهی تا جهان باشد، شه ما کامران باشد
بگیتی حکم او چون آب احسانش روان باشد
...
همین توقعم از تنگ آن دهن از واعظ قزوینی غزل 284
1. همین توقعم از تنگ آن دهن باشد
که گاه هم شکر افشان، ز حرف من باشد؟
...
ز پیری، چون مرا قد همچو از واعظ قزوینی غزل 285
1. ز پیری، چون مرا قد همچو شمع سرنگون باشد
دم مرگست، از آنم گریه و افغان فزون باشد
...
بریدن از جهان، سرمایه از واعظ قزوینی غزل 286
1. بریدن از جهان، سرمایه ارزندگی باشد
که افزون قیمت شمشیر، از برندگی باشد
...