غزلیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 بعد مردن، نشان ما سخن است آتش کاروان ما سخن است

2 گردد از وی چراغ ما روشن خلف دودمان ما سخن است

3 زو شود قدر ما مگر پیدا نور شمع زبان ما سخن است

4 تر دماغیم از گل معنی باغ ما، بوستان ما، سخن است

1 مایه عزت، ز مردم روی پنهان کردن است از نظر خود را نهفتن، جسم را جان کردن است

2 سالک راه خدا بودن، باین طول امل همرهی در راه با غول بیابان کردن است

3 در کتاب گل، بآب زر نوشتست این حدیث سیم وزر اندوختن بهر پریشان کردن است

4 داشتن سوز محبت را نهان در استخوان در نیستان آتش سوزنده پنهان کردن است

1 پیری رسید و، قامت از آن در خمیدن است کز پای، وقت خار علایق کشیدن است

2 مقراض وار شد چو قد از پیریم دوتا معلوم شد که از همه وقت بریدن است

3 نور نگه بدامن مژگان کشید پای یعنی که وقت پای بدامن کشیدن است

4 چین بر رخم چگونه نیفتد؟ که روز وشب چون عمر، باد تند روی در وزیدن است

1 می‌دود هرسو سخن، صاحب‌سخن گر ساکن است دود مجمر هر طرف گردان و، مجمر ساکن است

2 هست هرجایی اگر سر، لیک پابرجاست عشق گر چه غلتانست گوهر، آب گوهر ساکن است

3 یار اگر شوخ است، ندهد شیوه تمکین ز دست در نظر هرچند بی‌تاب است جوهر، ساکن است

4 از گران‌خوابان نیاید همرهی با رهروان رفت آب از جوی مرمر، آب مرمر ساکن است

1 عشق معشوقیست کوی او دل تنگ من است زینت الوان او از گردش رنگ من است

2 شیشه گردم، باده و آیینه باشم، عکس دوست آتشی القصه دایم در دل سنگ من است

3 پادشاه ملک فقرم، لشکر من بی کسی است از سر مطلب نهادن پای، اورنگ من است

4 چیست در دست نگین، جز پایبوس نامها؟ هست حق با من، قبول نام اگر ننگ من است

1 کوه کن از طرفی، وز طرفی مجنون است پر ز عشق است، اگر کوه و اگر هامون است

2 کیست، کو خانه خراب هوس دنیا نیست؟ یکی از خاک نشینان درش، قارون است

3 پیش پاکان، همه اقبال جهان ادبار است نخل در آینه آب روان وارون است

4 اهل دل، ربط بهم از ره باطن دارند رشته گوهر صد لفظ همان مضمون است

1 دل تو آهن و رو سنگ و خواب سنگین است چه شد که موی تو را پنبه، خرقه پشمین است

2 به نی سواری طفلان پرد هنوز دلت کنون که وقت سواری بر اسب چوبین است

3 ترا نه فرصت حق گویی است و حق بینی زبان و چشم ز بس خودستا و خودبین است

4 دلی که درد ندارد، براحت ارزانی سری که شور ندارد، سزای بالین است

1 در طریق زندگانی هر قدم چندین گو است پیشتر باشد بمقصد، هر که اینجا پیرو است

2 پیش آن کو آگه از درد سر دولت بود تیشه برسر کوهکن را، به ز تاج خسرو است

3 نیست جز با بینوایان سردرویی های خلق پشت ما گرمست، تا برتن قبای ما نو است

4 خاکساری کن طلب پیوسته، تا باشی عزیز هست دائم در بلندی هر که روسوی گو است

1 طرف از شکستگان جهان کس نبسته است دشمن درست کرده که ما را شکسته است

2 جز دل که بسته اند بر آن قوم مرده دل دیگر به زندگانی دنیا چه بسته است؟

3 پیداست ساحل عدم اینک، ولی چه سود؟ کشتی بگل از این تن خاکی نشسته است

4 چو ریخت عقد گوهر دندان ز یکدگر معلوم شد که رشته روزی گسسته است

1 چون دو ابروی سیاهت که به هم پیوسته است بی‌تو شب‌های درازم همه بر هم بسته است

2 میدود دل پی طفلی، که ز شوخی سخنش تا رسیده است بخاطر، ز زبانم جسته است

3 اشک شمعم، که برآن شعله خو تابم نیست میروم دور شوم، پای گریزم بسته است

4 آنچنان رفته زما بیخبر این عمر عزیز که غباری هم از او بردل ما ننشسته است