غزلیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 روزگار جامه دیبا و فرش مخمل است کعبه دل را لباس درد دین مستعمل است

2 دام مکری زال دنیا را چو حب و جاه نیست طره مرغول این غداره دود مشعل است

3 بازدارد راحت دنیا ترا از بندگی از خدا غافل شدن تعبیر خواب مخمل است

4 ذکر حقشان هم‌عنان فکر باطل می‌رود رشته تسبیح یاران چون نگاه احول است

1 صفای چهره گلگون او سراب دل است خیال لعل لبش، آتش کباب دل است

2 دل از کمند علایق، نمی رهد بی عشق گسستن از دو جهان کار پیچ و تاب دل است

3 ز ترک، نسخه دل، زینت دگر گیرد کمند وحدت ما، جدول کتاب دل است

4 ز رنج فقر مدان ناتوانی ما را که رنگ کاهی ما، نور آفتاب دل است

1 تا عکس گل روی تو در چشم تر ماست دامان پر از خون شده، باغ نظر ماست

2 شبها که بود در نظر آیینه رویت بیرون شدن جان ز تن، آه سحر ماست

3 فرخنده همای فلک همت خویشیم افشاندن دامن ز جهان، بال و پر ماست

4 پامال شدن، میدهد آخر بر دولت پا بر سر ما هر که نهد، تاج سر ماست

1 فکر زلفش، در ره دیوانگی شبگیر ماست حرف گیسویش، بجای ناله زنجیر ماست

2 ما بهر دلبسته یی، دست ارادت کی دهیم؟ چون عصا هرکس کند قطع علایق، پیر ماست

3 نقد ما رایج ز بی قدری است در بازار دهر خاکساری در گداز خویشتن اکسیر ماست

4 گو بکن از ضعف ما اندیشه، ای خصم قوی ناتوانی، کار چون افتد، دم شمشیر ماست

1 با گدا خلق کن، دست سخایی درم است خنده در رو، بدل گریه ابر کرم است

2 نشود صاحب خود را نرساند به جزا ظلم را عادل اگر کس نشمارد ستم است

3 محو از صفحه گیتی شده امروز سخن آنکه گه حرف سخن میزند اکنون قلم است

1 هست خفت گرمی یاران بهر کو آدم است اهل همت را بسر، دست نوازش چون یم است

2 سربلندی آرزو داری، سخاوت پیشه کن کاین علم را، ریزش باران احسان پرچم است

3 فکر عمری کن، اگر کوته نمیسازی امل کز برای این امل این زندگانی ها کم است

4 از هنرها، غیر زرداری کنون نبود پسند این غزل را مصرع برجسته نقش درهم است

1 بهار گلشن آن روی چون سمن، شرم است سهیل سیب سخنگوی آن ذقن، شرم است

2 ز شرم، حسن بتان راست، آب و رنگ دگر که باغبان عرق ریزان این چمن شرم است

3 ندیدنی است رخی، کو ندارد آب حیا صفای آینه حسن مرد و زن شرم است

4 شود تکلم جانان، ز شرم بامزه تر که مشک شکر شیرینی سخن شرم است

1 خانه بردوشیم ما، کنج وطن کی جای ماست؟ رزق ما سرگشتگان چون گردباد از پای ماست

2 باغ زندانست، تا چون غنچه در بند خودیم هر کجا بیرون رویم از خویشتن، صحرای ماست

3 رنگ خجلت بر رخ ما ز انفعال سائلان لاله یی از کوهسار همت والای ماست

4 از می نظاره صنع است ما را سرخوشی سبزه یی هرجا که سر زد گردن مینای ماست

1 زکام اینکه فرو ریزدم، نه دندان است که در ثنای جوانی، زبان درافشان است

2 مرا که لذت معنی است، قوت روح مدام بکام گوهر لفظم، بجای دندان است

3 مباش غره، که هرروز بر سر دگری است بفرق بال هما، چون کلاه، مهمان است

4 دل از هوس نرهد، بی نگاه عبرت چشم ستون خلوت سلطان، ز چوب دربان است

1 ز اهل جود، چه منت؟ دهنده یزدان است نه نور خانه ز روزن، ز مهر تابان است

2 مراد خود زدر دوست کن طلب، کآنجا کسی که نیست رهش، چوبدار و دربان است

3 بوقت مرگ، کریمی بزیر لب میگفت خوش است داد و دهش، گرچه دادن جان است

4 چه به از این که شود از تو سیر، گرسنه‌ای بجاست گر لب گندم همیشه خندان است!