در ره حق، گام اول ترک هستی از واعظ قزوینی غزل 156
1. در ره حق، گام اول ترک هستی دادن است
سوی او از خویش برگشتن براه افتادن است
...
سرگشتگی نصیب دل خسته من از واعظ قزوینی غزل 157
1. سرگشتگی نصیب دل خسته من است
این شیشه ظاهرا که ز سنگ فلاخن است
...
فکر آن موی میانم، بس که از واعظ قزوینی غزل 158
1. فکر آن موی میانم، بس که در کاهیدن است
جسم بر تار نفس، چون رشته‌ای بر سوزن است
...
از خواجه ضبط و، مال ز فرزند از واعظ قزوینی غزل 159
1. از خواجه ضبط و، مال ز فرزند یا زن است
دست بخیل بر زر خود، مهر خرمن است
...
بعد مردن، نشان ما سخن است از واعظ قزوینی غزل 160
1. بعد مردن، نشان ما سخن است
آتش کاروان ما سخن است
...
مایه عزت، ز مردم روی پنهان از واعظ قزوینی غزل 161
1. مایه عزت، ز مردم روی پنهان کردن است
از نظر خود را نهفتن، جسم را جان کردن است
...
پیری رسید و، قامت از آن از واعظ قزوینی غزل 162
1. پیری رسید و، قامت از آن در خمیدن است
کز پای، وقت خار علایق کشیدن است
...
می‌دود هرسو سخن، صاحب‌سخن از واعظ قزوینی غزل 163
1. می‌دود هرسو سخن، صاحب‌سخن گر ساکن است
دود مجمر هر طرف گردان و، مجمر ساکن است
...
عشق معشوقیست کوی او دل از واعظ قزوینی غزل 164
1. عشق معشوقیست کوی او دل تنگ من است
زینت الوان او از گردش رنگ من است
...
کوه کن از طرفی، وز طرفی از واعظ قزوینی غزل 165
1. کوه کن از طرفی، وز طرفی مجنون است
پر ز عشق است، اگر کوه و اگر هامون است
...
دل تو آهن و رو سنگ و خواب از واعظ قزوینی غزل 166
1. دل تو آهن و رو سنگ و خواب سنگین است
چه شد که موی تو را پنبه، خرقه پشمین است
...
در طریق زندگانی هر قدم از واعظ قزوینی غزل 167
1. در طریق زندگانی هر قدم چندین گو است
پیشتر باشد بمقصد، هر که اینجا پیرو است
...