غزلیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 نکهت از زلف کجش سودائی سر در هواست شانه در گیسوی او، دیوانه زنجیر خاست

2 فارغ از آزار چرخ از بی وجودی گشته ام دانه من چون شرر ایمن ز سنگ آسیاست

3 ترک خود کن اول، آنگه هر چه میخواهی بخواه دست چون از خویش برداشتی دست دعاست

4 سعی ما گرهست ناقص، فیض جانان کامل است دست ما هرچند کوتاهست، زلف او رساست

1 در چنگ خصم پاک گهر ایمن از بلاست چون دانه شرار که در سنگ آسیاست

2 آن را که پادشاهی درویشی آرزوست بر فرق او کلاه نمد سایه هماست

3 جز خویش را کسی بنظر در نیاورد خود بین کسی که نیست درین عهد، چشم ماست

4 راز نهان ما چه عجب گر شود بلند؟ در کوهسار درد نفس می کشی، صداست

1 با نازکی حسن تو، کی تاب حجاب است برروی تو، افروختن چهره نقاب است!

2 از آتش آن چهره، دل سنگ گدازد تا دیده ترا، خانه آیینه خراب است

3 لبریز طراوت شده از بس گل رویت دیوار چمن تا مژه خار در آب است

4 سیلاب شود بسکه تراود ز تو خوبی زین واقعه دارد خبر آن دل که خراب است

1 ز روزگار وفا خواهی؟ از تو این عجب است که در مکیدن خون تو روز و شب دو لب است

2 نداده است کسی را مراد دنیاپرست همیشه شوهر غداره جهان عزب است

3 زده جریب سرایی بتنگ و، زین غافل که پنج روز دگر خانه تو ده وجب است

4 بود تصدق ارباب بخل،وقت مرض عرق فشانی این خستگان، ز تاب تب است

1 اگر نه دیده بینایی تو معیوب است هرآنچه جلوه درین پرده میکند خوب است

2 خموش بودن عشاق در مقام رضا بعرض حال دو بالای اوج مقلوب است

3 ز پا در آی و، مده تن به دستگیری خلق که پایمردی دونان برای سرکوب است

4 به قدر شوق برد هرکسی ز مطلب فیض هواست سرمه، اگر چشم چشم یعقوب است

1 دور از تو، همدمم غم و اندوه و محنت است در دیده ام سواد وطن، شام غربت است

2 در دوزخم، بجرم جدایی ز خدمتت برمن شب فراق تو، روز قیامت است

3 بی هم زسنگ تفرقه یی تا نگشته اید باهم بسر برید عزیزان، غنیمت است

4 ابنای روزگار، نبینند روی هم از بسکه در میان همه را گرد کلفت است

1 عالمی چون شهر کوران از غبار کثرت است حلقه چشمی که می بینم، کمند وحدت است

2 سر بهر کوته نظر نارد فرو ایوان فقر چشم از آن رو اهل دنیا را به سوی دولت است

3 چون کنی ترک تمنا، ملک آسایش ز تست سادگی از نقش خود، لوح طلسم راحت است

4 پرده غفلت برافگن، تا دلت روشن شود روزن این خانه تاریک چشم عبرت است

1 جمشید کو؟ سکندر گیتی ستان کجاست؟ آن حشمت و جلال ملوک کیان کجاست؟

2 تاج قباد و، تخت فریدون، نگین جم طبل سکندر و، علم کاویان کجاست؟

3 هر میل چل منار زبانیست در خروش گوید، به صد زبان که: جم شه نشان کجاست؟

4 گردد ز گنبد هرمان، این صدا بلند آنکو بنا نهاد مرا در جهان، کجاست؟

1 درا بخاطرم ای خرمی، که جا اینجاست کجا روی چو غم دلستان ما اینجاست؟

2 ببزم یار، زخود هم نمیتوانم رفت شکیب خسته دلان در فراق تا اینجاست

3 چرا ز عارض چون گل نقاب نگشایی ترا گمان که مگر عقل و هوش ما اینجاست؟

4 کند شکست، ز هر استخوان من فریاد به سوی درد که: سرکوچه بلا اینجاست

1 دماغ اهل فنا، از مکاره آزاد است چراغ مجلس تصویر، ایمن از باداست

2 دل شکسته، چه غم دارد از حوادث دهر؟ که بیم سیل کشد، خانه یی که آباد است!

3 بکن حذر ز ضعیفان، به زور خویش مناز همیشه طعمه زنگار، مغز فولاد است!

4 تلاش نام کنی، در جهان اثر بگذار نه بیستون، که نگینی بنام فریاد است!