رفت عهد شباب و، دندان ریخت از واعظ قزوینی غزل 108
1. رفت عهد شباب و، دندان ریخت
رگ ابری گذشت و، باران ریخت
به پیری و جوانی در طلب، زشتست تقصیرت از واعظ قزوینی غزل 109
1. به پیری و جوانی در طلب، زشتست تقصیرت
که ره دور است و ناچار است از ایوار و شبگیرت
نکهت از زلف کجش سودائی سر در هواست از واعظ قزوینی غزل 110
1. نکهت از زلف کجش سودائی سر در هواست
شانه در گیسوی او، دیوانه زنجیر خاست
در چنگ خصم پاک گهر ایمن از بلاست از واعظ قزوینی غزل 111
1. در چنگ خصم پاک گهر ایمن از بلاست
چون دانه شرار که در سنگ آسیاست
با نازکی حسن تو، کی تاب حجاب است از واعظ قزوینی غزل 112
1. با نازکی حسن تو، کی تاب حجاب است
برروی تو، افروختن چهره نقاب است!
ز روزگار وفا خواهی؟ از تو این عجب است از واعظ قزوینی غزل 113
1. ز روزگار وفا خواهی؟ از تو این عجب است
که در مکیدن خون تو روز و شب دو لب است
اگر نه دیده بینایی تو معیوب است از واعظ قزوینی غزل 114
1. اگر نه دیده بینایی تو معیوب است
هرآنچه جلوه درین پرده میکند خوب است
دور از تو، همدمم غم و اندوه و محنت است از واعظ قزوینی غزل 115
1. دور از تو، همدمم غم و اندوه و محنت است
در دیده ام سواد وطن، شام غربت است
عالمی چون شهر کوران از غبار کثرت است از واعظ قزوینی غزل 116
1. عالمی چون شهر کوران از غبار کثرت است
حلقه چشمی که می بینم، کمند وحدت است
جمشید کو؟ سکندر گیتی ستان کجاست؟ از واعظ قزوینی غزل 117
1. جمشید کو؟ سکندر گیتی ستان کجاست؟
آن حشمت و جلال ملوک کیان کجاست؟
درا بخاطرم ای خرمی، که جا اینجاست از واعظ قزوینی غزل 118
1. درا بخاطرم ای خرمی، که جا اینجاست
کجا روی چو غم دلستان ما اینجاست؟
دماغ اهل فنا، از مکاره آزاد است از واعظ قزوینی غزل 119
1. دماغ اهل فنا، از مکاره آزاد است
چراغ مجلس تصویر، ایمن از باداست