گزیدهٔ غزلیات شهریار

1 از زندگانیم گله دارد جوانیم شرمنده جوانی از این زندگانیم

2 دارم هوای صحبت یاران رفته را یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم

3 پروای پنج روز جهان کی کنم که عشق داده نوید زندگی جاودانیم

4 چون یوسفم به چاه بیابان غم اسیر وز دور مژده جرس کاروانیم

1 ای پریچهره که آهنگ کلیسا داری سینه مریم و سیمای مسیحا داری

2 گرد رخسار تو روح القدس آید به طواف چو تو ترسابچه آهنگ کلیسا داری

3 آشیان در سر زلف تو کند طایر قدس که نهال قد چون شاخه طوبا داری

4 جز دل تنگ من ای مونس جان جای تو نیست تنگ مپسند دلی را که در او جا داری

1 اگر چه رند و خراب و گدای خانه به دوشم گدائی در عشقت به سلطنت نفروشم

2 اگر چه چهره به پشت هزار پرده بپوشی توئی که چشمه نوشی من از تو چشم نپوشم

3 چو دیگجوش فقیران بر آتشم من و جمعی گرسنه غم عشقند و عاشقند به جوشم

4 فلک خمیده نگاهش به من که با تن چون دوک چگونه بار امانت نشانده اند به دوشم

1 از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران

2 ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران

3 رفته چون مه به محاقم که نشانم ندهند هرچه آفاق بجویند کران تا به کران

4 می‌روم تا که به صاحب‌نظری بازرسم محرم ما نبود دیده کوته‌نظران

1 رندم و شهره به شوریدگی و شیدایی شیوه‌ام چشم‌چرانی و قدح‌پیمایی

2 عاشقم خواهد و رسوای جهانی چه کنم عاشقانند به هم عاشقی و رسوایی

3 خط دلبند تو بادا که در اطراف رخت کار هر بوالهوسی نیست قلم‌فرسایی

4 نیست بزمی که به بالای تو آراسته نیست ای برازنده به بالای تو بزم‌آرایی

1 این همه جلوه و در پرده نهانی گل من وین همه پرده و از جلوه عیانی گل من

2 آن تجلی که به عشق است و جلالست و جمال و آن ندانیم که خود چیست تو آنی گل من

3 از صلای ازلی تا به سکوت ابدی یک دهن وصف تو هر دل به زبانی گل من

4 اشک من نامه نویس است وبجز قاصد راه نیست در کوی توام نامه رسانی گل من

1 ماهم آمد به در خانه و در خانه نبودم خانه گوئی به سرم ریخت چو این قصه شنودم

2 آن که می خواست برویم در دولت بگشاید با که گویم که در خانه به رویش نگشودم

3 آمد آن دولت بیدار و مرا بخت فروخفت من که یک عمر شب از دست خیالش نغنودم

4 آنکه می خواست غبار غمم از دل بزداید آوخ آوخ که غبار رهش از پا نزدودم

1 ای کعبه دری باز به روی دل ما کن وی قبله دل و دیده ما قبله نما کن

2 از سینه ما سوختگان آینه ای ساز وانگاه یکی جلوه در آئینه ما کن

3 با زیبق این اشک و به خاکستر این غم این شیشه دل آینه غیب نما کن

4 آنجاکه به عشاق دهی درد محبت دردی هم از این عاشق دلخسته دوا کن

1 سر برآرید حریفان که سبویی بزنیم خواب را رخت بپیچیم و به سویی بزنیم

2 باز در خم فلک باده وحدت صافی است سر برآرید حریفان که سبویی بزنیم

3 ماهتابست و سکوت و ابدیت یا نیز سر سپاریم به مرغ حق و هویی بزنیم

4 خرقه از پیر فلک دارم و کشکول از ماه تا به دریوزه شبی پرسه به کویی بزنیم

1 ماها تو سفر کردی و شب ماند و سیاهی نه مرغ شب از ناله من خفت و نه ماهی

2 شد آه منت بدرقه راه و خطا شد کز بعد مسافر نفرستند سیاهی

3 آهسته که تا کوکبه اشک دل افروز سازم به قطار از عقب قافله راهی

4 آن لحظه که ریزم چو فلک از مژه کوکب بیدار کسی نیست که گیرم به گواهی