گزیدهٔ غزلیات شهریار

1 هر سحر یاد کز آن زلف و بناگوش کنیم روز خود با شب غم دست در آغوش کنیم

2 بلبلانیم که گر لب بگشائیم ای گل همه آفاق در اوصاف تو مدهوش کنیم

3 شب هجران چو شود صبح و برآید خورشید داستان غم دوشنیه فراموش کنیم

4 هوش اگر آفت عشق تو شود زان لب لعل عشوه ای صاعقه خرمن آن هوش کنیم

1 بلبل عشقم و از آن گل خندان گویم سخن از آن گل خندان به سخندان گویم

2 غزل آموز غزالانم و با نای شبان غزل خود به غزالان غزلخوان گویم

3 شعر من شرح پریشانی زلفی است شگفت که پریشان کندم گر نه پریشان گویم

4 آنچه فرزانه به آزادی و زنهار نگفت من دیوانه به زنجیر و به زندان گویم

1 نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم

2 من از دل این غار و تو از قله آن قاف از دل بهم افتیم و به جانانه بگرییم

3 دودیست در این خانه که کوریم ز دیدن چشمی به کف آریم و به این خانه بگرییم

4 آخر نه چراغیم که خندیم به ایوان شمعیم که در گوشه کاشانه بگرییم

1 از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران

2 ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران

3 رفته چون مه به محاقم که نشانم ندهند هرچه آفاق بجویند کران تا به کران

4 می‌روم تا که به صاحب‌نظری بازرسم محرم ما نبود دیده کوته‌نظران

1 یا رب آن یوسف گم گشته به من بازرسان تا طربخانه کنی بیت حزن بازرسان

2 ای خدایی که به یعقوب رساندی یوسف این زمان یوسف من نیز به من بازرسان

3 رونقی بی گل خندان به چمن بازنماند یارب آن نوگل خندان به چمن بازرسان

4 از غم غربتش آزرده خدایا مپسند آن سفرکرده ما را به وطن بازرسان

1 خلوتی داریم و حالی با خیال خویشتن گر گذاردمان فلک حالی به حال خویشتن

2 ما در این عالم که خود کنج ملالی بیش نیست عالمی داریم در کنج ملال خویشتن

3 سایه دولت همه ارزانی نودولتان من سری آسوده خواهم زیر بال خویشتن

4 بر کمال نقص و در نقص کمال خویش بین گر به نقص دیگران دیدی کمال خویشتن

1 در بهاران سری از خاک برون آوردن خنده ای کردن و از باد خزان افسردن

2 همه این است نصیبی که حیاتش نامی پس دریغ ای گل رعنا غم دنیا خوردن

3 مشو از باغ شبابت بشکفتن مغرور کز پیش آفت پیری بود و پژمردن

4 فکر آن باش که تو جانی وتن مرکب تو جان دریغست فدا کردن و تن پروردن

1 آسمان گو ندهد کام چه خواهد بودن یا حریفی نشود رام چه خواهد بودن

2 حاصل از کشمکش زندگی ای دل نامی است گو نماند ز من این نام چه خواهد بودن

3 آفتابی بود این عمر ولی بر لب بام آفتابی به لب بام چه خواهد بودن

4 نابهنگام زند نوبت صبح شب وصل من گرفتم که بهنگام چه خواهد بودن

1 ای کعبه دری باز به روی دل ما کن وی قبله دل و دیده ما قبله نما کن

2 از سینه ما سوختگان آینه ای ساز وانگاه یکی جلوه در آئینه ما کن

3 با زیبق این اشک و به خاکستر این غم این شیشه دل آینه غیب نما کن

4 آنجاکه به عشاق دهی درد محبت دردی هم از این عاشق دلخسته دوا کن

1 ای طلعت تو خنده به خورشید و ماه کن زلف تو روز روشن مردم سیاه کن

2 خال تو آتشی است دل آفتاب‌سوز خط تو سایه‌ای است سیه روی ماه کن

3 یعقوب‌ها ز هجر تو بیت‌الحزن‌نشین ای صدهزار یوسف مصری به چاه کن

4 نخل قد بلند تو بنیاد سرو کن ریحان باغ سبز خطت گل گیاه کن