گزیدهٔ غزلیات شهریار

1 آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی‌وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا

2 نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگ‌دل این زودتر می‌خواستی حالا چرا

3 عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست من که یک امروز مهمان توام فردا چرا

4 نازنینا ما به ناز توجوانی داده‌ایم دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا

1 صبا به شوق در ایوان شهریار آمد که خیز و سر به در از دخمه کن بهار آمد

2 ز زلف زرکش خورشید بند سیم سه تار که پرده های شب تیره تار و مار آمد

3 به شهر چند نشینی شکسته‌دل برخیز که باغ و بیشه شمران شکوفه‌زار آمد

4 به سان دختر چادرنشین صحرایی عروس لاله به دامان کوهسار آمد

1 ای چشم خمارین که کشد سرمه خوابت وی جام بلورین که خورد باده نابت

2 خواهم همه شب خلق به نالیدن شبگیر از خواب برآرم که نبینند به خوابت

3 ای شمع که با شعله دل غرقه به اشکی یارب تو چه آتش که بشویند به آبت

4 ای کاخ همایون که در اقلیم عقابی یارب نفتد ولوله وای غرابت

1 لبت تا در شکفتن لاله سیراب را ماند دلم در بیقراری چشمه مهتاب را ماند

2 گهی کز روزن چشمم فرو تابد جمال تو به شبهای دل تاریک من مهتاب را ماند

3 خزان خواهیم شد ساقی کنون مستی غنیمت دان که لاله ساغر و شبنم شراب ناب را ماند

4 بتا گنجینه حسن و جوانی را وفایی نیست وفای بی مروت گوهر نایاب را ماند

1 شبست و چشم من و شمع اشکبارانند مگر به ماتم پروانه سوگوارانند

2 چه می کند بدو چشم شب فراق تو ماه که این ستاره شماران ستاره بارانند

3 مرا ز سبز خط و چشم مستش آید یاد در این بهار که بر سبزه میگسارانند

4 به رنگ لعل تو ای گل پیاله های شراب چو لاله بر لب نوشین جویبارانند

1 ماهم که هاله ای به رخ از دود آهش است دائم گرفته چون دل من روی ماهش است

2 دیگر نگاه وصف بهاری نمی کند شرح خزان دل به زبان نگاهش است

3 دیدم نهان فرشته شرم و عفاف او آورده سر به گوش من و عذرخواهش است

4 بگریخته است از لب لعلش شکفتگی دائم گرفتگی است که بر روی ماهش است

1 شمعی فروخت چهره که پروانه تو بود عقلی درید پرده که دیوانه تو بود

2 خم فلک که چون مه و مهرش پیاله هاست خود جرعه نوش گردش پیمانه تو بود

3 پیرخرد که منع جوانان کند ز می تابود خود سبو کش میخانه تو بود

4 خوان نعیم و خرمن انبوه نه سپهر ته سفره خوار ریزش انبانه تو بود

1 روشنانی که به تاریکی شب گردانند شمع در پرده و پروانه سر گردانند

2 خود بده درس محبت که ادیبان خرد همه در مکتب توحید تو شاگردانند

3 تو به دل هستی و این قوم به گل می جویند تو به جانستی و این جمع جهانگردانند

4 عاشقانراست قضا هر چه جهانراست بلا نازم این قوم بلاکش که بلاگردانند

1 گربه پیرانه سرم بخت جوانی به سر آید از در آشتیم آن مه بی مهر درآید

2 آمد از تاب و تبم جان به لب ای کاش که جانان با دم عیسویم ایندم آخر به سر آید

3 خوابم آشفت و چنان بود که با شاهد مهتاب به تماشای من از روزنه کلبه درآید

4 دلکش آن چهره که چون لاله بر افروخته از شرم بار دیگر به سراغ من خونین جگر آید

1 کاش پیوسته گل و سبزه و صحرا باشد گلرخان را سر گلگشت و تماشا باشد

2 زلف دوشیزه گل باشد و غماز نسیم بلبل شیفته شوریده و شیدا باشد

3 سر به صحرا نهد آشفته تر از باد بهار هر که با آن سر زلفش سر سودا باشد

4 رستخیز چمن و شاهد و ساقی مخمور چنگ و نی باشد و می باشد و مینا باشد