گزیدهٔ غزلیات شهریار

1 خوابم آشفت و سرخفته به دامان آمد خواب دیدم که خیال تو به مهمان آمد

2 گوئی از نقد شبابم به شب قدر و برات گنجی از نو به سراغ دل ویران آمد

3 ماه درویش نواز از پس قرنی بازم مردمی کرد و بر این روزن زندان آمد

4 دل همه کوکبه سازی و شب افروزی شد تا به چشمم همه آفاق چراغان آمد

1 قمار عاشقان بردی ندارد از نداران پرس کس از دور فلک دستی نبرد از بدبیاران پرس

2 جوانی ها رجزخوانی و پیریها پشیمانی است شب بدمستی و صبح خمار از میگساران پرس

3 قراری نیست در دور زمانه بی قراران بین سر یاری ندارد روزگار از داغ یاران پرس

4 تو ای چشمان به خوابی سرد و سنگین مبتلا کرده شبیخون خیالت هم شب از شب زنده داران پرس

1 بیداد رفت لاله بر باد رفته را یا رب خزان چه بود بهار شکفته را

2 هر لاله ای که از دل این خاکدان دمید نو کرد داغ ماتم یاران رفته را

3 جز در صفای اشک دلم وا نمی شود باران به دامن است هوای گرفته را

4 وای ای مه دو هفته چه جای محاق بود آخر محاق نیست که ماه دو هفته را

1 اگر که شبرو عشقی چراغ ماهت بس ستاره چشم و چراغ شب سیاهت بس

2 گرت به مردم چشم اهتزار قبله نماست به ارزیابی صد کعبه یک نگاهت بس

3 جمال کعبه چمن زار می کند صحرا برو که خار مغیلان گل و گیاهت بس

4 تو خود چو مرد رهی خضر هم نبود نبود شعاع چشمه حیوان چراغ راهت بس

1 اشکش چکید و دیگرش آن آبرو نبود از آب رفته هیچ نشانی به جو نبود

2 مژگان کشید رشته به سوزن ولی چه سود دیگر به چاک سینه مجال رفو نبود

3 دیگر شکسته بود دل و در میان ما صحبت به جز حکایت سنگ و سبو نبود

4 او بود در مقابل چشم ترم ولی آوخ که پیش چشم دلم دیگر او نبود

1 رفتم و بیشم نبود روی اقامت وعده دیدار گو بمان به قیامت

2 گر تو قیامت به وعده دور نخواهی یک نظرم جلوه کن بدان قد و قامت

3 بانگ اذان است و چشم مست تو بینم در خم محراب ابروان به امامت

4 قصر نمازت چه ای مسافر مجنون کعبه لیلی است قصد کن به اقامت

1 گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا

2 مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یارب فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا

3 کله جا ماندش این جا و نیامد دیگرش از پی نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا

4 نگویم جمله با من باش و ترک کامکاران کن چو هم شاهی و هم درویش گاه آنجاو گاه اینجا

1 تا که از طارم میخانه نشان خواهد بود طاق ابروی توام قبله جان خواهد بود

2 سرکشان را چو به صاف سرخم دستی نیست سر ما خاک در دردکشان خواهد بود

3 پیش از آنی که پر از خاک شود کاسه چشم چشم ما در پی خوبان جهان خواهد بود

4 تا جهان باقی و آئین محبت باقی است شعر حافظ همه جا ورد زبان خواهد بود

1 شب‌ها به کنج خلوتم آواز می‌دهند کای خفته گنج خلوتیان باز می‌دهند

2 گویی به ارغنون مناجاتیان صبح از بارگاه حافظم آواز می‌دهند

3 وصل است رشته سخنم با جهان راز زان در سخن نصیبه‌ام از راز می‌دهند

4 وقتی همای شوق مرا هم فرشتگان تا آشیان قدس تو پرواز می‌دهند

1 آتشی زد شب هجرم به دل و جان که مپرس آن چنان سوختم از آتش هجران که مپرس

2 گله‌ای کردم و از یک گله بیگانه شدی آشنایا گله دارم ز تو چندان که مپرس

3 مسند مصر ترا ای مه کنعان که مرا ناله هایی است در این کلبه احزان که مپرس

4 سرونازا گرم اینگونه کشی پای از سر منت آنگونه شوم دست به دامان که مپرس