گزیدهٔ غزلیات شهریار

1 جوانی حسرتا با من وداع جاودانی کرد وداع جاودانی حسرتا با من جوانی کرد

2 بهار زندگانی طی شد و کرد آفت ایام به من کاری که با سرو و سمن باد خزانی کرد

3 قضای آسمانی بود مشتاقی و مهجوری چه تدبیری توانم با قضای آسمانی کرد

4 شراب ارغوانی چاره رخسار زردم نیست بنازم سیلی گردون که چهرم ارغوانی کرد

1 آمد آن شاهد دل برده و جان بازآورد جانم از نو به تن آن جان جهان بازآورد

2 اشک غم پاک کن ای دیده که در جوی شباب آب رفته است که آن سرو روان بازآورد

3 نوجوانی که غم دوری او پیرم کرد باز پیرانه سرم بخت جوان بازآورد

4 گل به تاراج خزان رفت و بهارش از نو تاج سر کرد و علیرغم خزان بازآورد

1 چو آفتاب به شمشیر شعله برخیزد سپاه شب به هزیمت چو دود بگریزد

2 عروس خاوری از پرده برنیامده چرخ همه جواهر انجم به پای او ریزد

3 بجز زمرد رخشنده ستاره صبح که طوق سازد و بر طاق نصرت آویزد

4 شب فراق چه پرویزنی بود گردون که ماهتاب به جز گرد غم نمی بیزد

1 رقیبت گر هنر هم دزدد از من من نخواهد شد به گلخن گر چه گل هم بشکفد گلشن نخواهد شد

2 مگر با داس سیمین کشت زرین بدروی ورنه به مشتی خوشه درهم کوفتن خرمن نخواهد شد

3 حجابی نیست در طور تجلی لیکن اینش هست که محرم جز شبان وادی ایمن نخواهد شد

4 برو از هفت خط نوشان پای خم می میپرس که هر دردی شراب ناب مرد افکن نخواهد شد

1 کاش پیوسته گل و سبزه و صحرا باشد گلرخان را سر گلگشت و تماشا باشد

2 زلف دوشیزه گل باشد و غماز نسیم بلبل شیفته شوریده و شیدا باشد

3 سر به صحرا نهد آشفته تر از باد بهار هر که با آن سر زلفش سر سودا باشد

4 رستخیز چمن و شاهد و ساقی مخمور چنگ و نی باشد و می باشد و مینا باشد

1 بی تو ای دل نکند لاله به بار آمده باشد ما در این گوشه زندان و بهار آمده باشد

2 چه گلی گر نخروشد به شبش بلبل شیدا چه بهاری که گلش همدم خار آمده باشد

3 نکند بی خبر از ما به در خانه پیشین به سراغ غزل و زمزمه یار آمده باشد

4 از دل آن زنگ کدورت زده باشد به کناری باز با این دل آزرده کنار آمده باشد

1 صبا به شوق در ایوان شهریار آمد که خیز و سر به در از دخمه کن بهار آمد

2 ز زلف زرکش خورشید بند سیم سه تار که پرده های شب تیره تار و مار آمد

3 به شهر چند نشینی شکسته‌دل برخیز که باغ و بیشه شمران شکوفه‌زار آمد

4 به سان دختر چادرنشین صحرایی عروس لاله به دامان کوهسار آمد

1 خوابم آشفت و سرخفته به دامان آمد خواب دیدم که خیال تو به مهمان آمد

2 گوئی از نقد شبابم به شب قدر و برات گنجی از نو به سراغ دل ویران آمد

3 ماه درویش نواز از پس قرنی بازم مردمی کرد و بر این روزن زندان آمد

4 دل همه کوکبه سازی و شب افروزی شد تا به چشمم همه آفاق چراغان آمد

1 ماندم به چمن شب شد و مهتاب برآمد سیمای شب آغشته به سیماب برآمد

2 آویخت چراغ فلک از طارم نیلی قندیل مه آویزه محراب برآمد

3 دریای فلک دیدم و بس گوهر انجم یاد از توام ای گوهر نایاب برآمد

4 چون غنچه دل تنگ من آغشته به خون شد تا یادم از آن نوگل سیراب برآمد

1 شبست و چشم من و شمع اشکبارانند مگر به ماتم پروانه سوگوارانند

2 چه می کند بدو چشم شب فراق تو ماه که این ستاره شماران ستاره بارانند

3 مرا ز سبز خط و چشم مستش آید یاد در این بهار که بر سبزه میگسارانند

4 به رنگ لعل تو ای گل پیاله های شراب چو لاله بر لب نوشین جویبارانند