کنون که فتنه فرا رفت از شهریار گزیدهٔ غزلیات 25
1. کنون که فتنه فرا رفت و فرصتست ای دوست
بیا که نوبت انس است و الفتست ای دوست
کاروان آمد و دلخواه از شهریار گزیدهٔ غزلیات 26
1. کاروان آمد و دلخواه به همراهش نیست
با دل این قصه نگویم که به دلخواهش نیست
ندار عشقم و با دل سر از شهریار گزیدهٔ غزلیات 27
1. ندار عشقم و با دل سر قمارم نیست
که تاب و طاقت آن مستی و خمارم نیست
هیچ آفریده‌ای به از شهریار گزیدهٔ غزلیات 28
1. هیچ آفریده‌ای به جمال فریده نیست
این لطف و این عفاف به هیچ آفریده نیست
خجل شدم ز جوانی که از شهریار گزیدهٔ غزلیات 29
1. خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیست
به زندگانی من فرصت جوانی نیست
سری به سینه خود تا از شهریار گزیدهٔ غزلیات 30
1. سری به سینه خود تا صفا توانی یافت
خلاف خواهش خود تا خدا توانی یافت
برداشت پرده شمعم از شهریار گزیدهٔ غزلیات 31
1. برداشت پرده شمعم و پروانه پرگرفت
بازار شوق پردگیان باز درگرفت
رفتم و بیشم نبود روی از شهریار گزیدهٔ غزلیات 32
1. رفتم و بیشم نبود روی اقامت
وعده دیدار گو بمان به قیامت
دیر آمدی که دست ز دامن از شهریار گزیدهٔ غزلیات 33
1. دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت
جان مژده داده‌ام که چو جان در بر آرمت
گاهی گر از ملال محبت از شهریار گزیدهٔ غزلیات 34
1. گاهی گر از ملال محبت بخوانمت
دوری چنان مکن که به شیون برانمت
نه وصلت دیده بودم از شهریار گزیدهٔ غزلیات 35
1. نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت
که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت
شنیده‌ام که به شاهان از شهریار گزیدهٔ غزلیات 36
1. شنیده‌ام که به شاهان عشق بخشی تاج
به تاج عشق تو من مستحقم و محتاج