گزیدهٔ غزلیات شهریار

1 گاهی گر از ملال محبت بخوانمت دوری چنان مکن که به شیون برانمت

2 چون آه من به راه کدورت مرو که اشک پیک شفاعتی است که از پی دوانمت

3 تو گوهر سرشکی و دردانه صفا مژگان فشانمت که به دامن نشانمت

4 سرو بلند من که به دادم نمی رسی دستم اگر رسد به خدا می رسانمت

1 خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیست به زندگانی من فرصت جوانی نیست

2 من از دو روزه هستی به جان شدم بیزار خدای شکر که این عمر جاودانی نیست

3 همه بگریه ابر سیه گشودم چشم دراین افق که فروغی ز شادمانی نیست

4 به غصه بلکه به تدریج انتحار کنم دریغ و درد که این انتحار آنی نیست

1 رقیبت گر هنر هم دزدد از من من نخواهد شد به گلخن گر چه گل هم بشکفد گلشن نخواهد شد

2 مگر با داس سیمین کشت زرین بدروی ورنه به مشتی خوشه درهم کوفتن خرمن نخواهد شد

3 حجابی نیست در طور تجلی لیکن اینش هست که محرم جز شبان وادی ایمن نخواهد شد

4 برو از هفت خط نوشان پای خم می میپرس که هر دردی شراب ناب مرد افکن نخواهد شد

1 مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد

2 نه بلای جان عاشق شب هجرتست تنها که وصال هم بلای شب انتظار دارد

3 تو که از می جوانی همه سرخوشی چه دانی که شراب ناامیدی چقدر خمار دارد

4 نه به خود گرفته خسرو پی آهوانِ ارمن که کمند زلف شیرین هوس شکار دارد

1 تا دهن بسته‌ام از نوش‌لبان می‌برم آزار من اگر روزه بگیرم رطب آید سر بازار

2 تا بهار است دری از قفس من نگشاید وقتی این در بگشاید که گلی نیست به گلزار

3 هرگز این دور گل و لاله نمی‌خواستم از بخت که حریفان همه زار از من و من از همه بیزار

4 هردم از سینه این خاک دلی زار بنالد که گلی بودم و بازیچه گلچین دل‌آزار

1 دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت جان مژده داده‌ام که چو جان در بر آرمت

2 تا شویمت از آن گل عارض غبار راه ابری شدم ز شوق که اشکی ببارمت

3 عمری دلم به سینه فشردی در انتظار تا درکشم به سینه و در بر فشارمت

4 این سان که دارمت چو لئیمان نهان ز خلق ترسم بمیرم و به رقیبان گذارمت

1 نوجوانان وطن بستر به خاک و خون گرفتند تا که در بر شاهد آزادی و قانون گرفتند

2 لاله از خاک جوانان می دمد بر دشتِ هامون یا درفش سرخ بر سر انقلابیون گرفتند

3 خرم آن مردان که روزی خائنین در خون کشیدند زان سپس آن روز را هر ساله عید خون گرفتند

4 با دمی پنهان چو اخگر عشق را کانون بیفروز کوره افروزان غیرت کام از این کانون گرفتند

1 به خاک من گذری کن چو گل گریبان چاک که من چو لاله به داغ تو خفته ام در خاک

2 چو لاله در چمن آمد به پرچمی خونین شهید عشق چرا خود کفن نسازد چاک

3 سری به خاک فرو برده ام به داغ جگر بدان امید که آلاله بردمم از خاک

4 چو خط به خون شبابت نوشت چین جبین چو پیریت به سرآرند حاکمی سفاک

1 به تودیع توجان میخواهد از تن شد جدا حافظ به جان کندن وداعت می کنم حافظ خداحافظ

2 ثنا خوان توام تا زنده ام اما یقین دارم که حق چون تو استادی نخواهد شد ادا حافظ

3 من از اول که با خوناب اشک دل وضو کردم نماز عشق را هم با تو کردم اقتدا حافظ

4 تو صاحب خرمنی و من گدایی خوشه چین اما به انعام تو شایستن نه حد هر گدا حافظ

1 صدای سوز دل شهریار و ساز حبیب چه دولتی است به زندانیان خاک نصیب

2 به هم رسیده در این خاکدان ترانه و شعر چو در ولایت غربت دو همزبان غریب

3 روان دهد به سر انگشت دلنواز به ساز که نبض مرده جهد چون مسیح بود طبیب

4 صفای باغچه قلهک است و از توچال نسیم همره بوی قرنفل آید و طیب