گزیدهٔ غزلیات شهریار

1 برداشت پرده شمعم و پروانه پرگرفت بازار شوق پردگیان باز درگرفت

2 شمع طرب شکفت در آغوش اشک و آه ابری به هم برآمد و ماهی به برگرفت

3 زین خوشترت کجا خبری در زند که دوست سر بی خبر به ما زد و از ما خبر گرفت

4 بار غمی که شانه تهی کرد از او فلک این زلف و شانه خواهدم از دوش برگرفت

1 رفتم و بیشم نبود روی اقامت وعده دیدار گو بمان به قیامت

2 گر تو قیامت به وعده دور نخواهی یک نظرم جلوه کن بدان قد و قامت

3 بانگ اذان است و چشم مست تو بینم در خم محراب ابروان به امامت

4 قصر نمازت چه ای مسافر مجنون کعبه لیلی است قصد کن به اقامت

1 دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت جان مژده داده‌ام که چو جان در بر آرمت

2 تا شویمت از آن گل عارض غبار راه ابری شدم ز شوق که اشکی ببارمت

3 عمری دلم به سینه فشردی در انتظار تا درکشم به سینه و در بر فشارمت

4 این سان که دارمت چو لئیمان نهان ز خلق ترسم بمیرم و به رقیبان گذارمت

1 گاهی گر از ملال محبت بخوانمت دوری چنان مکن که به شیون برانمت

2 چون آه من به راه کدورت مرو که اشک پیک شفاعتی است که از پی دوانمت

3 تو گوهر سرشکی و دردانه صفا مژگان فشانمت که به دامن نشانمت

4 سرو بلند من که به دادم نمی رسی دستم اگر رسد به خدا می رسانمت

1 نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت

2 تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت

3 چو بلبل نغمه خوانم تا تو چون گل پاکدامانی حذر از خار دامنگیر کن دستم به دامانت

4 تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت

1 شنیده‌ام که به شاهان عشق بخشی تاج به تاج عشق تو من مستحقم و محتاج

2 تو تاج بخشی و من شهریار ملک سخن به دولت سرت از آفتاب دارم تاج

3 کمان آرشه زه کن که تیر لشگر غم بر آن سر است که از قلب ما کند آماج

4 اگر که سالک عشقی به پیر دیر گرای که گفته‌اند قمار نخست با لیلاج

1 یا رب مباد کز پا جانان من بیفتد درد و بلای او کاش بر جان من بیفتد

2 من چون ز پا بیفتم درمان درد من اوست درد آن بود که از پا درمان من بیفتد

3 یک عمر گریه کردم ای آسمان روا نیست دردانه ام ز چشم گریان من بیفتد

4 ماهم به انتقام ظلمی که کرده با من ترسم به درد عشق و هجران من بیفتد

1 مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد

2 نه بلای جان عاشق شب هجرتست تنها که وصال هم بلای شب انتظار دارد

3 تو که از می جوانی همه سرخوشی چه دانی که شراب ناامیدی چقدر خمار دارد

4 نه به خود گرفته خسرو پی آهوانِ ارمن که کمند زلف شیرین هوس شکار دارد

1 با رنگ و بویت ای گل گل رنگ و بو ندارد با لعلت آب حیوان آبی به جو ندارد

2 از عشق من به هر سو در شهر گفتگویی است من عاشق تو هستم این گفتگو ندارد

3 دارد متاع عفت از چار سو خریدار بازار خودفروشی این چار سو ندارد

4 جز وصف پیش رویت در پشت سر نگویم رو کن به هر که خواهی گل پشت و رو ندارد

1 شباب عمر عجب با شتاب می‌گذرد بدین شتاب خدایا شباب می‌گذرد

2 شباب و شاهد و گل مغتنم بود ساقی شتاب کن که جهان با شتاب می‌گذرد

3 به چشم خود گذر عمر خویش می‌بینم نشسته‌ام لب جویی و آب می‌گذرد

4 به روی ماه نیاری حدیث زلف سیاه که ابر از جلو آفتاب می‌گذرد