گزیدهٔ غزلیات شهریار

1 دوش در خواب من آن لاله عذار آمده بود شاهد عشق و شبابم به کنار آمده بود

2 در کهن گلشن طوفانزده خاطر من چمن پرسمن تازه بهار آمده بود

3 سوسنستان که هم آهنگ صبا می رقصید غرق بوی گل و غوغای هزار آمده بود

4 آسمان همره سنتور سکوت ابدی با منش خنده خورشید نثار آمده بود

1 دامن مکش به ناز که هجران کشیده‌ام نازم بکش که ناز رقیبان کشیده‌ام

2 شاید چو یوسفم بنوازد عزیز مصر پاداش ذلتی که به زندان کشیده‌ام

3 از سیل اشک شوق دو چشمم معاف دار کز این دو چشمه آب فراوان کشیده‌ام

4 جانا سری به دوشم و دستی به دل گذار آخر غمت به دوش دل و جان کشیده‌ام

1 برو ای ترک که ترک تو ستمگر کردم حیف از آن عمر که در پای تو من سرکردم

2 عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران ساده‌دل من که قسم های تو باور کردم

3 به خدا کافر اگر بود به رحم آمده بود زآن همه ناله که من پیش تو کافر کردم

4 تو شدی همسر اغیار و من از یار و دیار گشتم آواره و ترک سر و همسر کردم

1 کنون که فتنه فرا رفت و فرصتست ای دوست بیا که نوبت انس است و الفتست ای دوست

2 دلم به حال گل و سرو و لاله می سوزد ز بسکه باغ طبیعت پرآفتست ای دوست

3 مگر تاسفی از رفتگان نخواهی داشت بیا که صحبت یاران غنیمتست ای دوست

4 عزیز دار محبت که خارزار جهان گرش گلی است همانا محبتست ای دوست

1 یاد آن که جز به روی منش دیده وانبود وان سست عهد جز سری از ماسوا نبود

2 امروز در میانه کدورت نهاده پای آن روز در میان من و دوست جانبود

3 کس دل نمی دهد به حبیبی که بی وفاست اول حبیب من به خدا بی وفا نبود

4 دل با امید وصل به جان خواست درد عشق آن روز درد عشق چنین بی دوا نبود

1 نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت

2 تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت

3 چو بلبل نغمه خوانم تا تو چون گل پاکدامانی حذر از خار دامنگیر کن دستم به دامانت

4 تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت

1 جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را

2 کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را

3 به یاد یار دیرین کاروان گم کرده رامانم که شب در خواب بیند همرهان کاروانی را

4 بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون خزانی را

1 بی تو ای دل نکند لاله به بار آمده باشد ما در این گوشه زندان و بهار آمده باشد

2 چه گلی گر نخروشد به شبش بلبل شیدا چه بهاری که گلش همدم خار آمده باشد

3 نکند بی خبر از ما به در خانه پیشین به سراغ غزل و زمزمه یار آمده باشد

4 از دل آن زنگ کدورت زده باشد به کناری باز با این دل آزرده کنار آمده باشد

1 برداشت پرده شمعم و پروانه پرگرفت بازار شوق پردگیان باز درگرفت

2 شمع طرب شکفت در آغوش اشک و آه ابری به هم برآمد و ماهی به برگرفت

3 زین خوشترت کجا خبری در زند که دوست سر بی خبر به ما زد و از ما خبر گرفت

4 بار غمی که شانه تهی کرد از او فلک این زلف و شانه خواهدم از دوش برگرفت

1 ایرجا سر بدرآور که امیر آمده است چه امیری که به عشق تو اسیر آمده است

2 چون فرستاده سیمرغ به سهراب دلیر نوشداروست ولی حیف که دیر آمده است

3 گوئی از چشم نظرباز تو بی پروانیست چون غزالی به سر کشته شیر آمده است

4 خیز غوغای بهارست که پروانه شویم غنچه شوخ پر از شکر و شیر آمده است