غزلیات ناتمام در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 تا دلت مایل شکار صید صحرا گشته است سبزگردیدن به کام دانه ما گشته است

2 گوهر شاداب دارد چشم خواب آلوده ای گه لب ساقی وگاهی موج صهبا گشته است

1 بس که در بزمش نگه سرمشق حیرت گشته است راز دل ممنون تأثیر محبت گشته است

2 چون تسلی بخشدم زخمی که از مژگان اوست تا دل آیینه بیتاب جراحت گشته است

3 خوانده نور چشم خود آیینه ما را غبار گنج باد آورد ما گرد کدروت گشته است

1 مژگان او به دام نگاهم گرفته است هرجا که می روم سر راهم گرفته است

2 آیم به کار دل همه گر روز محشر است خونها که خورده است گواهم گرفته است

3 عشق خجل ز مسجد و میخانه کرده است گاهی به راه و گه به نگاهم گرفته است

1 بس که مژگان کجت عربده ناک افتاده است هرکجا می نگرم سینه چاک افتاده است

2 شش جهت مشت شراری شد و پرواز گرفت برق جولان که در خرمن خاک افتاده است؟

1 تا همتم به راه طلب پا نهاده است پا بر سر هزار تمنا نهاده است

2 مجنون ندیده بالش راحت به خواب هم گاهی سری به دامن صحرا نهاده است

1 چون غبارم جلوه بیباکی از جا برده است خاکساری بین که کارم را چه بالا برده است

2 نیست در دستم عنان اختیاری همچو موج گریه ام گاهی به صحرا گه به دریا برده است

3 هرزه گردی کی غبار از خاطر ما می برد عشق با رندان دل ما را به صحرا برده است

1 سرگشتگی نشستنم از یاد برده است بیهوده گردیم گرو از یاد برده است

2 در بیضه شکسته محبت دل مرا از آشیان به خدمت صیاد برده است

1 دل با خیال لعل تو پیوند کرده است در جام زهر چاشنی قند کرده است

2 زاهد بگیر ساغر و مستانه برفشان این دست را که سبحه عسس بند کرده است

1 گرد جولان تو چشمم را بهاری کرده است اشک رنگینم جهان را لاله زاری کرده است

2 دانه خورشید پنهان می کند در دام ابر باز صیاد هوا فکر شکاری کرده است

1 شوخی دیوانه آب از شبنم گل خورده است سبزه اش تاب از نسیم جعد سنبل خورده است

2 بیخودی گل می کند از ناله نی در دلم نیستان پنداری آب از چشم بلبل خورده است