غزلیات ناتمام در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 درس بی آرامی از سیلاب می باید گرفت نسخه بیتابی از سیماب می باید گرفت

2 موسم گل می رسد ساغر پرستان فرصت است خون زاهد از شراب ناب می باید گرفت

3 می دهد از راز پنهانش خبر چین جبین سرخط باطن ز موج آب می باید گرفت

1 می کشی درد ته جام کسی است بیخودی بویی ز پیغام کسی است

2 عشق ما را سر به صحرا داده است چشم آهو حلقه دام کسی است

1 چون دلم دیوانه عاقل نمایی برنخاست همچو اشکم عقده مشکل گشایی برنخاست

2 زنگ شرکت برنتابد باطن روشندلان تا سکندر خاک شد آیینه رایی برنخاست

3 برق تازیهای عمر است اینکه در راه طلب رهروان را چون نگه آواز پایی برنخاست

1 دوری گل بال مرغان قفس را عار نیست بینوایی همت بی دسترسی را عار نیست

2 دل کمان زور مطلب های عالم را شکست گر کشد آهسته تر گاهی نفس را عار نیست

1 یاد او کرد ز دل تا چشم حیران گل شکفت نام او بردم ز لب تا گوش مستان گل شکفت

2 بسکه لبریز تماشای تو بودم زیر تیغ از گل هر قطره خونم صد گلستان گل شکفت

1 دامان فتنه گل به میان سخن شکست دریاب توبه را که خمار چمن شکست

2 از بوی نافه خون دلم جوش می زند از خوی طره که دماغ ختن شکست

1 جز آه و ناله از دل دیوانه برنخاست غیر از صدای جغد ز ویرانه برنخاست

2 غم از دلم به ناخن سعی کسی نرفت هرگز غبار آینه از شانه برنخاست

3 زاهد فسرده است و گرنه کدام دل در بزم او نشست که دیوانه برنخاست

1 در غمش از خویش چون سیماب می باید گذشت چشم داری از خیال خواب می باید گذشت

2 مگذر از کویش که آنجا سرزمین چشم ماست هر قدم صد جا چو موج از آب می باید گذشت

1 آنکه برات چمن برگل و سنبل نوشت چون به دل ما رسید حرف تغافل نوشت

2 سبزه خط چون دمید از رخ او نوبهار نسخه دیوانگی بر ورق گل نوشت

1 دل در قدح ز شوق لبت آفتاب داشت در آب لعل آتش ما پیچ و تاب داشت

2 مطلب گداخت شوخی دشنام را چه شد حرف به لب نیامده ما جواب داشت

3 آزاده را فسانه راحت هم آفت است یوسف چه رنجها که ز تعبیر خواب داشت