غزلیات ناتمام در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 ز خمار عضو عضوم به شکسته خار ماند نفس از خرابی دل به کف غبار ماند

2 سر زندگی ندارد چه شکفتگی فزاید ز خمار خنده ما به گل مزار ماند

3 نه همین پیاله ما شب جمعه بینوا شد نه به دیده خواب گنجد نه به دل قرار ماند

1 دل قبله ای از طرف کلاهی دارد جان بتکده سجده پناهی دارد

2 عید است به دیوانه مبارک باشد قربانگاهی از سر راهی دارد

1 ز شرم آینه رویی در آتشم که مپرس ز دل ندادن خویی در آتشم که مپرس

2 سپند گریه خویشم در آرزوی کسی چو لاله بر لب جویی در آتشم که مپرس

3 ز تاب سوختنم شعله رنگ می بازد ز خوی عربده جویی در آتشم مپرس

1 که دید از غم شناسان خاطر شادی که من دیدم سراسر مهربانی بودم بیدادی که من دیدم

2 سوادش خواب حیرانی غبارش آب ویرانی نبیند چشم محشر حیرت آبادی که من دیدم

3 گهی با سایه در شوخی گهی با جلوه در مستی چها در سر ندارد سرو آزادی که من دیدم

1 ز بیداد تو عاشق خاطر بی‌کینه‌ای دارد جدا هر ذره خاکسترش آیینه‌ای دارد

2 خمار دوستی درد سرش جاوید می‌ماند صداع می همین دود شب آدینه‌ای دارد

1 چه شرم است اینکه سویم ننگرد چون مست ناز آید که ترسد از گل بیهوشی من بوی راز آید

2 شهید انتظارم کرد صیادی که در محشر سر از جا بر ندارم تا صدای طبل باز آید

1 دلی به خاک ره انتظار می بندد ز گرد خویش چمن را نگار می بندد

2 کلید باغ دل میکشان نسیم گل است طلسم توبه به نام بهار می بندد

1 گاهی از نگه به رخم خنده می کند چندانکه بیش می کشدم زنده می کند

2 نام خدا به خویش ببالید باغها او را قبای گل چه برازنده می کند

1 آشنایی نه چراغی است که خاموش شود دوستی نیست جناغی که فراموش شود

2 چون مست باده ستم آن سنگدل شود ترسم ز صبر جورکشان منفعل شود

3 آباد خانه دلم از گرد کلفت است ترسم غبار خاطرم از گریه گل شود

1 سرو بر خویش ببالد که تو رعنا شده ای گل بنازد که تو گلزار تماشا شده ای

2 تا ز بیرحمی تنها ندهی داد ستم گاه بیگانه گهی رام دل ما شده ای