غزلیات ناتمام در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 گاهی از نگه به رخم خنده می کند چندانکه بیش می کشدم زنده می کند

2 نام خدا به خویش ببالید باغها او را قبای گل چه برازنده می کند

1 خاکسترم را دود دل ابر بهاری می کند در عالم یاد رخی آیینه تاری می کند

2 چشمی که طعن مستیم بر هوشیاری می زند پنهان چرا در خاطرم پیمانه کاری می کند

3 یاد فراغت می دهد خاکم به تاراج غبار آسودگی حشر مرا با بیقراری می کند

1 اگر به جانب من شعله خار می بیند خوشم که با نظر اعتبار می بیند

2 ز رشک دولت بیدار دیده می سوزم که عکس روی تو را در کنار می بیند

3 ز باغ جز گل افسردگی نخواهد چید ز باغ جز گل افسردگی نخواهد چید

1 خدنگت مرا یار دیرینه بود چراغ دل و آتش سینه بود

2 تو در مکتب حسن خواندی سبق کتاب گلستانت آیینه بود

1 اشکم به گلشن دل صد پاره می رود حسرت به باغبانی نظاره می رود

2 برق نگاه گرم تو آیینه را گداخت آتش به چشم روشنی خاره می رود

3 در گلشنی که دود بجوشد ز رنگ گل خون فسرده از رگ فواره می رود

1 آشنایی نه چراغی است که خاموش شود دوستی نیست جناغی که فراموش شود

2 چون مست باده ستم آن سنگدل شود ترسم ز صبر جورکشان منفعل شود

3 آباد خانه دلم از گرد کلفت است ترسم غبار خاطرم از گریه گل شود

1 لب بگشا به گفتگو تا دل ما روا شود گرد مرا به باد ده تا نمک هوا شود

2 اشک چو می گدازدم گریه به باغ سرکنم رنگ بهار در دمن با گلی آشنا شود

1 عشق یک پرده از آن عاشق پر نور شود تا به چشم بد اگر کس نگرد کور شود

2 حلقه دام گرفتاری ما آزادی است سایه سرو مباد از سر ما دور شود

1 آن را که از برای تو خاطر غمین شود صد چین تازه در چمن آستین شود

2 مطلب کجا بهانه کجا گفتگو کجا بیچاره آن کسی که به ما همنشین شود

1 سرو از چمنت پای به زنجیر برآید آزادی ما تا چقدر دیر برآید

2 رنجش به گشایش مده آن دست و کمان را تیر تو چو مو از تن نخجیر برآید

3 جای اثر ساز وفا سینه خراشی است کز تار نفس ناله زنجیر برآید