غزلیات ناتمام در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 مهر کوته نظران خصمی دیرین دارد صافی باطنشان آینه کین دارد

2 شرم بسیار و سبکروحی سرشار خوش است ستم است آنکه نه شوخ است و نه تمکین دارد

3 دوستان گاه ز هم از نگهی می رنجند مهر چون گشت کهن خاصیت کین دارد

1 نگاهش آشنا شد آشناتر دعای بی اثر حاجت رواتر

2 اثرها دیده ام از دوستداری دلش از بیوفایی بیوفاتر

1 اشکم به گلشن دل صد پاره می رود حسرت به باغبانی نظاره می رود

2 برق نگاه گرم تو آیینه را گداخت آتش به چشم روشنی خاره می رود

3 در گلشنی که دود بجوشد ز رنگ گل خون فسرده از رگ فواره می رود

1 نیست بیحاصل که خون از چشم تر افشانده ایم در زمین سینه تخم نیشتر افشانده ا یم

2 دشت و دریای توکل را نسیم موجه ایم از قناعت آستین بر خشک و تر افشانده ایم

1 عشق یک پرده از آن عاشق پر نور شود تا به چشم بد اگر کس نگرد کور شود

2 حلقه دام گرفتاری ما آزادی است سایه سرو مباد از سر ما دور شود

1 سرو از چمنت پای به زنجیر برآید آزادی ما تا چقدر دیر برآید

2 رنجش به گشایش مده آن دست و کمان را تیر تو چو مو از تن نخجیر برآید

3 جای اثر ساز وفا سینه خراشی است کز تار نفس ناله زنجیر برآید

1 کی چو بی‌دردان نوید وصلم از جا می‌برد می‌شود خون گر دلم نام تمنا می‌برد

2 عقل زاهد می‌کند گر ترک این سودای خام جنس بالا دستی از بازار مینا می‌برد

3 عشق یوسف را چراغ بزم زندان می‌کند گر عنان طاقت از دست زلیخا می‌برد

1 نوبهار آمد که رسوایی به زهد ما بخندد غنچه صد برگ عیش از سایه صهبا بخندد

2 بیدل ما در گلستان وفا کی می‌تواند شبنمی پنهان بگرید غنچه‌ای رسوا بخندد

1 خاکسترم را دود دل ابر بهاری می کند در عالم یاد رخی آیینه تاری می کند

2 چشمی که طعن مستیم بر هوشیاری می زند پنهان چرا در خاطرم پیمانه کاری می کند

3 یاد فراغت می دهد خاکم به تاراج غبار آسودگی حشر مرا با بیقراری می کند

1 نیاز عشق پیش از آشتی رنجیدنی دارد دلی دارم که در هر دیدنی وادیدنی دارد

2 عجب گل چیدنی دارد بهار سینه صافیها بهار سینه صافیها عجب گل چیدنی دارد

3 زخاکم لاله می روید ز اشکم غنچه می خندد تماشاگاه وحدت خوشنما خندیدنی دارد