غزلیات ناتمام در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 ز چشم فتنه ات محشر غم پنهانیی دارد به ذوق جلوه ات افلاک پر افشانیی دارد

2 چه سازم شیوه خونریزی از یاد نگاهش رفت مگر از چشم مستی سرمه حیرانیی دارد

3 دل ما دست از دامان مژگان نخواهد داشت نظر از چشم او می خواهد و قربانیی دارد

1 گرفتم او گذاری بر سر بیمار می‌آرد کجا دل طاقت حیرانی دیدار می‌آرد

2 ز راز دل حجاب عشق می‌بندد زبانم را ترحم با منش هرگاه در گفتار می‌آرد

1 کو قاصدی که نامه به باد صبا برد تا گردم از قلمرو بال هما برد

2 هرکس به روی ما در چاک قفس گشود پیش درش تبسم گل التجا برد

3 یکچند هم به رغم فلک بیوفا شدم شاید به این وسیله کسی نام ما برد

1 کی چو بی‌دردان نوید وصلم از جا می‌برد می‌شود خون گر دلم نام تمنا می‌برد

2 عقل زاهد می‌کند گر ترک این سودای خام جنس بالا دستی از بازار مینا می‌برد

3 عشق یوسف را چراغ بزم زندان می‌کند گر عنان طاقت از دست زلیخا می‌برد

1 آنکه لعلش بیشتر از نیشتر دل می‌برد گر به خاطر بگذرد شیرین‌شکر دل می‌برد

2 غیر حرف او نمی‌دانم چه گویم در جواب هرکه می‌پرسد ز حال من خبر دل می‌برد

3 شاهد رنگین دنیا جلوه‌ای دارد مپرس می‌خورد خون جگر تا در نظر دل می‌برد

1 بی هوش تر ز خوابم و خوابم نمی برد طوفان گریه گشتم و آبم نمی برد

2 با آنکه غیر دیده تنک ظرفی مرا با توبه هم به بزم شرابم نمی برد

1 بس که بیگانگی از خاطر آن گل گذرد تا خیالش ز دل ما به تغافل گذرد

2 نتوان داشت به زنجیر در آن انجمنم که بجز حرف پریشانی کاکل گذرد

3 غیر کاکل به سر او نشنیده است کسی کز سر سرو سهی سایه سنبل گذرد

1 دل کسی که به این ترکتاز می گذرد چگونه از سر دعوی باز می گذرد

1 ز تیغ او گل زخمی شکار خواهم کرد ز رشک خون به دل نوبهار خواهم کرد

2 هزار درد سرم هست غیر بیکاری جنون رسید ندانم چه کار خواهم کرد

1 چشمت از هر گردشی بزم دگر آماده کرد عکس رویت شیشه آیینه را پر باده کرد

2 نسخه بینایی‌ای می‌خواست بهر روزگار مصلحت بینی که لوح خاطرم را ساده کرد