غزلیات ناتمام در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 نازکی سیر بناگوشی کسی تازگی سیر برو دوش کسی

2 خرمن نازک تنی بالیده تر گل نمی گنجد در آغوش کسی

3 کشتی شمشاد و سرو افتادگی مرحبا سرو قباپوش کسی

1 رفته ام از خود ندانم بیقرار کیستم می تپم در خون شهید انتظار کیستم

2 گاه خونم می خورد گه خاکمالم می دهد آسمان گویا نمی داند شکار کیستم

3 در حساب است از من سرگشته هر جا سرمه ای است دیده خورشید می داند غبار کیستم

1 کوه صبرم کی ز فرمان تو سر پیچیده‌ام پا به دامان تحمل تا کمر پیچیده‌ام

2 کی حدیث شکوه می‌گوید لب اظهار من من که درد ناوکش را در جگر پیچیده‌ام

1 ز تیغ او گل زخمی شکار خواهم کرد ز رشک خون به دل نوبهار خواهم کرد

2 هزار درد سرم هست غیر بیکاری جنون رسید ندانم چه کار خواهم کرد

1 لب بگشا به گفتگو تا دل ما روا شود گرد مرا به باد ده تا نمک هوا شود

2 اشک چو می گدازدم گریه به باغ سرکنم رنگ بهار در دمن با گلی آشنا شود

1 ای آنکه دل ربوده ای از دلربای ما تا حال ما نداند از او احتراز کن

2 جز موج کس گره نگشود از دل حباب زان تیغ آبدار مرا سرفراز کن

3 چون صید چشم او شدی ای بینوا اسیر فکری به حال جان تغافل گداز کن

1 دل اگر صیقلی اشک دمادم گردد سینه آیینه یکرنگی عالم گردد

2 بس که نازک شده از تربیت خوی کسی گل باغ دل ما زخمی شبنم گردد

1 در صف زنده دلان عزت دیگر دارد هر که چون شیشه دعای قدح از بر دارد

2 دید تا چشم تو دانست که روزش سیه است چشم عاشق خبر از گردش اختر دارد

1 دلت خندان‌تر از گل چشم گریانم چه می‌پرسی گرفتارم چه می‌گویی پریشانم چه می‌پرسی

2 نفس در سینه می‌رقصد به یاد شمع‌رخساری صف پروانه و جوش چراغانم چه می‌پرسی

3 سپند حیرتم در سینه سامان شرر دارم کف خاکسترم بین سعی مژگانم چه می‌پرسی

1 نیم گلچین که از مرغ چمن یا باغبان ترسم نسیم بی نیازم کی ز منع این و آن ترسم

2 بود با شیوه هر مهربان منت فروشیها همه از دشمنان ترسند و من از دوستان ترسم

3 اسیر از بیزبانی باشدم در سینه صافی تیغ چرا بیهوده از شمشیر کین دشمنان ترسم