جان سختی دلم را بیداد می شناسد از اسیر غزل 252
1. جان سختی دلم را بیداد می شناسد
قدر ستم کشان را فرهاد می شناسد
گریختم که به گرد ره تو کس نرسد از اسیر غزل 253
1. گریختم که به گرد ره تو کس نرسد
گداختم که به آیینه ات نفس نرسد
دل ز تاراج نگاه شعله بازش می‌رسد از اسیر غزل 254
1. دل ز تاراج نگاه شعله بازش می‌رسد
گفتن افسانه سوز و گدازش می‌رسد
هستیم از بس غبار خاطر احباب شد از اسیر غزل 255
1. هستیم از بس غبار خاطر احباب شد
هر سر مژگان من سرچشمه سیلاب شد
از کدوی باده کی باشد که گلها بشکفد از اسیر غزل 256
1. از کدوی باده کی باشد که گلها بشکفد
در گل ساغر بهار خاطر ما بشکفد
دل افسرده هر خام جوش ما نمی‌داند از اسیر غزل 257
1. دل افسرده هر خام جوش ما نمی‌داند
کسی تا می ننوشد نشئه صهبا نمی‌داند
ز خمار عضو عضوم به شکسته خار ماند از اسیر غزل 258
1. ز خمار عضو عضوم به شکسته خار ماند
نفس از خرابی دل به کف غبار ماند
غمت به راحت وصلت به جنگ می ماند از اسیر غزل 259
1. غمت به راحت وصلت به جنگ می ماند
تغافلت به سپاه فرنگ می ماند
یکدلم گرچه پریشان نظرم ساخته اند از اسیر غزل 260
1. یکدلم گرچه پریشان نظرم ساخته اند
گوشه گیرم که چنین در به درم ساخته اند
هر که را چیزی به قدر ظرف همت داده اند از اسیر غزل 261
1. هر که را چیزی به قدر ظرف همت داده اند
روزی ما از سر خوان محبت داده اند
درها به روی ناز و تماشا گشاده اند از اسیر غزل 262
1. درها به روی ناز و تماشا گشاده اند
دل برده اند و در عوض آیینه داده اند
در این مکتب کتاب عقل را دیوانه می‌خواند از اسیر غزل 263
1. در این مکتب کتاب عقل را دیوانه می‌خواند
خط دیوانی زنجیر را فرزانه می‌خواند