غزلیات ناتمام در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 وطنم بی تو سفر می گردد طاقتم زیر و زبر می گردد

2 بعد عمری که به برآمده ای تیر مژگان تو بر می گردد

3 چقدر نام خدا خوش چشمی نگهت نور نظر می گردد

1 اگر آهی کشم افشاگرِ صد راز می‌گردد اگر مژگان زنم بر هم پرِ پرواز می‌گردد

2 دلم صیدی است فتراکش نفس در سینه دزدیدن به جولانگاه آن ترک شکار‌انداز می‌گردد

1 دلی کز بی‌خودی گرم سراغ عشق می‌گردد به گرد شهر و کو بر کف چراغ عشق می‌گردد

2 ز تاب مهربانی می‌پزد در تابه خامی کسی کز درد تو قانع به داغ عشق می‌گردد

1 دلی به خاک ره انتظار می بندد ز گرد خویش چمن را نگار می بندد

2 کلید باغ دل میکشان نسیم گل است طلسم توبه به نام بهار می بندد

1 نوبهار آمد که رسوایی به زهد ما بخندد غنچه صد برگ عیش از سایه صهبا بخندد

2 بیدل ما در گلستان وفا کی می‌تواند شبنمی پنهان بگرید غنچه‌ای رسوا بخندد

1 فلک بر کاردانی‌های اهل هوش می‌خندد قضا چون در نبرد آید به جوشن‌پوش می‌خندد

2 به رنگ موج پرواز کناری در بغل دارم که بحر از شرطه بادش به صد آغوش می‌خندد

3 ببین از جبهه یاقوت و سیمای صدف روشن فزاید قیمت آن را کز لب خاموش می‌خندد

1 یار با ما سر وفا دارد نگهش رنگ آشنا دارد

2 هر چه بینم ز دوست خالی نیست چقدرها زمین صفا دارد

3 بخت اگر یار من شود بینم چشم او رو به سوی ما دارد

1 عیشم از دولت بیدار اثرها دارد شبم از گردش پیمانه سحرها دارد

2 همچو گوهر نظر از پاکی دل یافته ایم اشک ما در جگر سنگ اثرها دارد

1 در صف زنده دلان عزت دیگر دارد هر که چون شیشه دعای قدح از بر دارد

2 دید تا چشم تو دانست که روزش سیه است چشم عاشق خبر از گردش اختر دارد

1 بر قصد طره سنبل چو زلفش تاب بر دارد درآید آفتاب از پا چو سر از خواب بر دارد

2 به سیل گریه دادم در سر کویش دل خود را مگر غافل خیال گل کند از آب بردارد