غزلیات ناتمام در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 ظلمت شب پردگی راز کیست نور سحر آینه پرداز کیست

2 ناله جانسوز بر آرد سپند سوختم این شعله آواز کیست

1 طراوت چمن از خون دل فشانیهاست بهار عشرت ایام دل جوانیهاست

2 زبان نفهم وفایی چه می توان کردن بهوش باش که در پرده همزبانیهاست

1 وصل تو برازنده حسن طلب کیست چشم تو نوازنده شرم و ادب کیست

2 هر دولت بیدار گل گلشن رازی است تا صبح نظر یافته فیض شب کیست

1 خط یار گرچه سر زد نگه ستمگرش هست چه غم خمار دارد می ناز در سرش هست

2 به کدام جان بنازد به کدام سر ببخشد چه کند کسی به یک دل که هزار دلبرش هست

1 تماشا باز در چشمم نهانی است نگه در پرده، مست جانفشانی است

2 سرهنگامه ای گردم که آنجا تغافل خانه زاد لن ترانی است

1 در گلستان محبت سایه گل آتش است آبروی اشک خون آلود بلبل آتش است

2 سوختیم از بی نیازی خرمن صد آرزو در کف ما برق شمشیر توکل آتش است

3 حیرت نظاره شوخی حجاب دیده شد کز فروغ چهره اش آیینه یک گل آتش است

1 بسکه بر هم زد ز ترکش خانه زنبور را کرد چون مژگان به چشمم ظلمتستان نور را

2 کشتزار بی نیازی را غباری حاصل است خرمن آید در نظر نقش پی ما مور را

1 گلی که رنگ فروشد به شعله می نوشی است میی که حوصله بخشد به شیشه بیهوشی است

2 ز چهره مه و خورشید می توان فهمید جهان مسخر شمع زبان خاموشی است

1 باشد خطر ز وصل جدایی کشیده را تیغ اجل در آب بود سگ گزیده را

1 ز بی سرمایگی دادم سرانجامی سر خود را به دست صد شکست دل سپردم ساغر خود را

2 چنان سیر چمن شد در گرفتاری فراموشم که هرگز از قفس نشناختم بال و پر خود را