رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 هر باده که از حضرت الله دهند بی منت ساقی به سحرگاه دهند

2 خواهی که کمال معرفت دریابی از خود بگذر تا به خودت راه دهند

1 رند آن باشد که میل هستی نکند وز خویش گذشته خودپرستی نکند

2 در کوی خرابات مغان رندانه می نوش کند مدام و مستی نکند

1 بی اسم کسی درک مسما نکند نام ار نبود تمیز اشیا نکند

2 عقل ار چه مصفی و مزکی باشد ادراک اله جز به اسما نکند

1 گر علم به تعلیم الهی یابند گنجینه و گنج پادشاهی یابند

2 طالب علما علم چنین گر خوانند انعام خدا لایتناهی یابند

1 درویش و گدا مرتبهٔ جان چه کند می می نوشد مدام او نان چه کند

2 یاری که محب حضرت جانان است ای یار عزیز من بگو جان چه کند

1 یاری که مدام این سخن را خواند معنی کلام عارفان را داند

2 آئینه اگر چه می نماید تمثال در ذات نماینده اثر نتواند

1 در عشق تو شادی و غمم هیچ نماند با وصل تو سود و ماتمم هیچ نماند

2 یک نور تجلی تو ام کرد چنان کز نیک و بد و بیش و کمم هیچ نماند

1 هر دل که به ذوق سرمدی خواهد بود در دایرهٔ محمدی خواهد بود

2 آن یار که مذهب حسینی دارد او طالب سرّ احمدی خواهد بود

1 فقری که از او غنای مطلق آید گر زان که طلب کنی به جان می شاید

2 من فقر همی جویم و آن خواجه غنا از خواجهٔ ما فقر و غنا می آید

1 آب است که جان ما از او می یابد وز دیدن او نور بسی افزاید

2 هر سو که روان شود حیاتی بخشد هر نقش که او را بدهی برباید