رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 گر دیدهٔ دیگری خیالش بیند در دیدهٔ ما نور جمالش بیند

2 هر آینه ای که چشم ما می ‌نگرد تمثال جمال بی مثالش بیند

1 ای دوست حجاب ما ز ما خواهد بود وین مایی ما حجاب ما خواهد بود

2 چون مایی ما ز ما بر افتد به یقین بی مایی ما همه خدا خواهد بود

1 تا هستی ما به ما عیان خواهد بود آن هستی او ز ما نهان خواهد بود

2 گر ذات نماید همه فانی گردیم مائیم چنین و او چنان خواهد بود

1 داند عالم اگر نکو اهل بود کان علم که بی عمل بود سهل بود

2 علمی که عمل طلب کند از عالم گر زان که عمل نمی‌کند جهل بود

1 وجدان تو با وجود چندان نبود وین غنچهٔ وجدان تو خندان نبود

2 آن نقش خیالی که تو بینی در خواب جز خواب و خیال نقشبندان نبود

1 آن روز که کار وصل را ساز آید این مرغ ازین قفس به پرواز آید

2 از شه چو صفیر ارجعی روح شنید پرواز کنان به دست شه باز آید

1 چون یوسف باد در چمن می ‌آید بوئی ز زلیخا به یمن می‌ آید

2 یعقوب دلم نعره زنان می‌گوید فریاد که بوی پیرهن می‌ آید

1 هر آینه ای که در نظر می‌ آید آن نور دو چشم ما به ما بنماید

2 هر چند که آینه نماید او را او آینه را به حسن خود آراید

1 لطفش به کرم شهد و شهودم بخشید وز جود وجود خود وجودم بخشید

2 هر چیز که او دهد همه خیر بود خیری به تمام کرد و بودم بخشید

1 دلدار مرا کشت حیاتم بخشید وز زحمت این جهان نجاتم بخشید

2 خرمای خبیصی چو ز دستم بربود اما به عوض شاخ نباتم بخشید