ملک و ملکوت با از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 109
1. ملک و ملکوت با هم آمیخته اند
نقد جبروت بر سرش ریخته اند
خاک در میخانه از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 110
1. خاک در میخانه مگر بیخته اند
کاین گرد و غبار را بر انگیخته اند
هر باده که از از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 111
1. هر باده که از حضرت الله دهند
بی منت ساقی به سحرگاه دهند
رند آن باشد که از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 112
1. رند آن باشد که میل هستی نکند
وز خویش گذشته خودپرستی نکند
بی اسم کسی درک از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 113
1. بی اسم کسی درک مسما نکند
نام ار نبود تمیز اشیا نکند
گر علم به تعلیم از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 114
1. گر علم به تعلیم الهی یابند
گنجینه و گنج پادشاهی یابند
درویش و گدا مرتبهٔ از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 115
1. درویش و گدا مرتبهٔ جان چه کند
می می نوشد مدام او نان چه کند
یاری که مدام از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 116
1. یاری که مدام این سخن را خواند
معنی کلام عارفان را داند
در عشق تو شادی از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 117
1. در عشق تو شادی و غمم هیچ نماند
با وصل تو سود و ماتمم هیچ نماند
هر دل که به ذوق از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 118
1. هر دل که به ذوق سرمدی خواهد بود
در دایرهٔ محمدی خواهد بود
فقری که از او از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 119
1. فقری که از او غنای مطلق آید
گر زان که طلب کنی به جان می شاید
آب است که جان از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 120
1. آب است که جان ما از او می یابد
وز دیدن او نور بسی افزاید