رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 بی رنگ اگر ز رنگ آگاه شوی دانندهٔ سرّ صبغة‌اللّه شوی

2 گر نعمت او بی حد و عد بشناسی حقا که تو نیز نعمت‌اللّه شوی

1 حکمی از او محال باشد پرهیز فرموده و امر کرده از وی مگریز

2 آن کو به میان امر حکمش عاجز درماند و دلفکار ، کجدار و مریز

1 درویش عزیز پادشا شد به خدا وارسته ز فقر و ز غنا شد به خدا

2 گویی که کجا رفت از اینجا که برفت آمد ز خدا و با خدا شد به خدا

1 از جود وجود عشق لا شی ، شی شد وز آب حیات جمله جانها حی شد

2 گویند وفات یافت سید حاشا باقی به بقای اوست فانی کی شد

1 شهبازم و شاهباز بشناخته ام در عالم عاشقی سر انداخته ام

2 گوئی چو شناختی بگویم با تو بشناخته ام چنان که بشناخته ام

1 تا بر سر ما سایهٔ شاهنشه ماست کونین غلام و چاکر درگه ماست

2 گلزار بهشت و حور خاک ره ماست زیرا که برون کون منزلگه ماست

1 خوش علم شریفی است نکو می ‌جویش این علم وی است رو از او می‌ جویش

2 آن زلف نگار ما به دست آر چنان سودازدگان مو به مو می ‌جویش

1 ای دل به طریق عاشقی راه یکی است در کشور عشق بنده و شاه یکیست

2 تا ترک دو رنگی نکنی در ره عشق واقف نشوی که نعمت الله یکیست

1 صحبت با غیر اگر چه از بهر خداست چون غیر بود در آن میان عین خطاست

2 بگذر تو ز غیر و باش همصحبت او ور صحبت غیر بایدت عین خطاست

1 در کتم عدم سریر شاهی داریم وان مملکت نامتناهی داریم

2 عالم همه داریم ولیکن چه کنیم چون گنج معارف الهی داریم