واصل به خودم عین از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 73
1. واصل به خودم عین وصالم این است
بر حال خودم همیشه حالم این است
عشق است که جان از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 74
1. عشق است که جان عاشقان زنده از اوست
نوری است که آفتاب تابنده از اوست
در دیدهٔ ما هر از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 75
1. در دیدهٔ ما هر دو جهان آینه‌ای است
جانان چو نماینده و جان آینه است
ای دل به طریق عاشقی از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 76
1. ای دل به طریق عاشقی راه یکی است
در کشور عشق بنده و شاه یکی است
در مذهب ما محب از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 77
1. در مذهب ما محب و محبوب یکی است
رغبت چه بود راغب و مرغوب یکی است
یاری که چو ما غرقهٔ از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 78
1. یاری که چو ما غرقهٔ دریا گردد
از ما باشد به سوی مأوا گردد
رندی که ز هر دو از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 79
1. رندی که ز هر دو کون یکتا گردد
در کتم عدم واله و شیدا گردد
عشق آمد و شمع خود از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 80
1. عشق آمد و شمع خود به پروانه سپرد
رندی بگرفت و خوش به میخانه سپرد
صد جان به فدای از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 81
1. صد جان به فدای دلبران خواهم کرد
هرچیز که گفته دلبر آن خواهم کرد
در مجلس ما به ترک از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 82
1. در مجلس ما به ترک می نتوان کرد
با عقل بیان عشق وی نتوان کرد
دل دوش دم از لطف از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 83
1. دل دوش دم از لطف الهی می زد
در ملک قدم خیمهٔ شاهی میزد
بیماری اگر کنی از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 84
1. بیماری اگر کنی دوا به باشد
ور تو به از این شدی تو را به باشد