رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 در کتم عدم وجود جویی هی هی با ما سخنی ز ذات گویی هی هی

2 موجی و حباب نزد ما هر دو یکی است بر آب نشسته آب جویی هی هی

1 ننشین بنشین وز همه عالم برخیز عالم چه بود ز بود عالم برخیز

2 در کتم عدم بیا و با ما بنشین از بود وجود خویشتن هم برخیز

1 ای در طلب گره گشایی مرده در وصل فتاده وز جدایی مرده

2 ای بر لب بحر تشنه در خواب شده ای بر سر گنج وز گدایی مرده

1 دادند جهانی دل و هم دست به ما برخاست ز غیر هر که بنشست به ما

2 ما بحر محیطیم و محبان چو حباب پیوسته بود کسی که پیوسته به ما

1 سمع و بصر و لسان و دست و پایم چون او باشد به لطف او بر پایم

2 از جود وجود او وجودی دارم جاوید به آن وجود او می‌ پایم

1 دیدم صنمی جام میی نوشیده از نقش خیال جامه ای پوشیده

2 گفتم ز کجا شراب نوشی گفتا از خم میی که خود به خود جوشیده

1 بیماری اگر کنی دوا به باشد ور تو به از این شدی تو را به باشد

2 گر خار نشانیم برش گل نبود ور بکاریم کار ما به باشد

1 او بر دل تو همه دری بگشاده است در گوشهٔ دل گنج خوشی بنهاده است

2 در بندگیش ز عالم آزاد شدیم مقبول غلامی که چنین آزاد است

1 توحید عوام عاقلان می دانند توحید خواص عارفان می دانند

2 توحید و موحد موحد دریاب خوش توحیدی موحدان می دانند

1 ترکیب طبایع ار نگشتی کم و کاست صورت بستی که طبع صورتگر ماست

2 پرورد و بکاست تا بدانند کسان کاین عالم را مصوری کامرواست