رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 همه نیکند هیچ خود بد نیست آنکه نیکو نباشد آن خود نیست

2 جز یکی نیست در همه عالم صد مگو ای عزیز من صد نیست

1 توحید تو پیش ما همه شرک و دوئی است اثبات یگانگی همه عین دوئیست

2 از وحدت و اتحاد بگذر که احد ایمن ز منی باشد و فارغ ز دوئیست

1 دیدم رندی که سید رندانست از هر دو جهان گذشته و رند آن است

2 در گنج بقاست گر چه در کنج فناست پیداست به ما و از جهان پنهانست

1 تخت دل من مسخر شاه منست شاهی به کمال شاه دلخواه منست

2 او سید من باشد و من بندهٔ او این سید و بنده نعمت الله منست

1 این هشت حرف نام آن شاه منست آن شاه که او مظهر الله منست

2 مجموع دویست و سی و یک بشمارش تا دریابی که نام دلخواه منست

1 این هفت فلک سیاره از آه منست عرش و ملک و ستاره همراه منست

2 این من نه منم جمله از او می گویم این گفتهٔ من تمام ز الله منست

1 میخانه تمام وقف یاران منست هر رند که هست جان جانان منست

2 درد دل بیقرار درمان من است وین دُردی درد دائما آن منست

1 درد تو ندیم دل شیدای منست ورد تو نهان و آشکارای منست

2 کفر سر زلف تو که جانم به فداش کفرش خوانند نور ایمان منست

1 این عین که عین جملهٔ اعیانست عینی است که آن حقیقت انسانست

2 در آینهٔ دیده ما بتوان دید اما چه کنم ز دیده ها پنهانست

1 باران عنایتش به ما بارانست باران چون نباردش به ما بار آن است

2 گوئی که منم یار تو ای سید من آری آری وظیفهٔ یار آن است