رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 از دولت عشق عقل گشته پامال مستقبل و ماضیم همه آمده حال

2 نه دی و نه فردا و نه صبح است و نه شام ایمن شده عمرم ز مه و هفته و سال

1 عشق آمد و عقل رخت بربست و برفت آن عهد که بسته بود بشکست و برفت

2 چون دید که پادشه درآمد سرمست بیچاره غلام زود برجست و برفت

1 در کوی مغان مست و خراب افتادیم توبه بشکسته در شراب افتادیم

2 سر بر در میخانه نهادیم دگر رندانه به ذوق بی حجاب افتادیم

1 این هشت حرف نام آن شاه منست آن شاه که او مظهر الله منست

2 مجموع دویست و سی و یک بشمارش تا دریابی که نام دلخواه منست

1 در دیدهٔ ما هر دو جهان آینه است جانان چو نماینده و جان آینه است

2 عینیست که باطنا نماینده بود هر چند که ظاهرا نهان آینه است

1 گر شه خواهی محرم آن شاه بجو در راه در آ و یار همراه بجو

2 گر بنده و سیّدی به هم می‌ طلبی برخیز و بیا و نعمت‌اللّه بجو

1 تا صورت او در آینه می بینم معنی همه هر آینه می بینم

2 آئینهٔ دل به چشم جان می نگرم وین طرفه که او در آینه می بینم

1 سازنده اگرچه ساز نیکو سازد اما بی ساز ساز چون بنوازد

2 من آینه ام که می نمایم او را او خالق من که او مرا می سازد

1 عالم بر رندان به مثل جام می است ساقی و حریف و جام می جمله وی است

2 دریا و حباب و موج آبست بر ما خود جام حباب خالی از آب کی است

1 بودش به کمال خویش بودم بخشید لطفش به کرم شهد شهودم بخشید

2 او طالب من که ظاهرش گردانم من طالب او که تا وجودم بخشید