رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 جوهر آبست و گوهرش دُر یتیم دریاب بیان ما که سریست عظیم

2 موج است و حباب نزد ما هر دو یکی بگذر ز دوئی یکی مسازش به دو نیم

1 در گلشن ما ناله بلبل چه خوشست نوشیدن مل به موسم گل چه خوشست

2 گوئی چه خوشست طاعت از بهر خدا می نوش ببین که خوردن مل چه خوشست

1 چون یوسف باد در چمن می ‌آید بوئی ز زلیخا به یمن می‌ آید

2 یعقوب دلم نعره زنان می‌گوید فریاد که بوی پیرهن می‌ آید

1 صد جان به فدای دلبران خواهم کرد هر چیز که گفته دلبر آن خواهم کرد

2 عارف گوید که می به رندان می بخش فرمان برم و من آنچنان خواهم کرد

1 ما سوخته ایم و بارها سوخته ایم وین خرقهٔ پاره بارها دوخته ایم

2 هر شعله که ز آتش ز سر شوق جهد در ما گیرد از آنکه ما سوخته ایم

1 این عین که عین جملهٔ اعیانست عینی است که آن حقیقت انسانست

2 در آینهٔ دیده ما بتوان دید اما چه کنم ز دیده ها پنهانست

1 بواب از آن نشانده اند بر در او تا وا گردد هر که ندارد سر او

2 صد جان به جوی است نزد جانانهٔ ما جانی چه بود که باشد آن در خور او

1 بلبل و گل رونق بستان نبود بی جام شراب ذوق مستان نبود

2 گر نائی و نی به هم بسازند دمی آواز نی و رقص حریفان نبود

1 محبوب جمال خود به آدم بخشید سرّ حرمش به یار محرم بخشید

2 هر نقد که در خزانهٔ عالم بود سلطان به کرم به جود عالم بخشید

1 در دور قمر چو ماه پیدا شده ‌ایم وز نور ظهور نیک بینا شده ‌ایم

2 ما موج و حباب و قطره بودیم ولی جمع آمده ایم و جمله دریا شده ‌ایم