رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 کو دل که بداند نفسی اسرارش کو گوش که بشنود ز من گفتارش

2 معشوق جمال می نماید شب و روز کو دیده که تا برخورد از دیدارش

1 از دُردی درد ما دوا یافته ‌ایم در کنج فنا گنج بقا یافته ‌ایم

2 چیزی که جهانیان به جان می ‌طلبند ما یافته ‌ایم و نیک وایافته‌ ایم

1 در بحر در آ درّ یتیم از ما جو آن درّ یتیم از چنین دریا جو

2 اسمای اله گنج بی ‌پایان است گنج ار طلبی از همهٔ اشیا جو

1 مفعول یکی فعل یکی فاعل یک ما راست یقین اگر تو را باشد شک

2 بردار حجات تا نمائی به حجاب دریاب نصیحتی که گفتم نیکک

1 در خلوت دل یار نهان می ‌بینم پیداست به علم او روان می ‌بینم

2 ازدیدهٔ کور روشنائی مطلب عینی است عین و من عیان می‌ بینم

1 از آتش عشق شمعی افروخته اند پروانهٔ جان عاشقان سوخته اند

2 در مجمر سینه عود دل می سوزد آتشبازی به عاشق آموخته اند

1 ما درویشیم پادشاهی بخشیم ملکی از ماه تا به ماهی بخشیم

2 عالم چه بود که در زمان بخشش مجموع خزائن الهی بخشیم

1 ای آنکه طلب کار خدایی به خود آ از خود بطلب کز تو خدا نیست جدا

2 اول به خود آ چون به خود آیی به خدا اقرار بیاری به خدایی خدا

1 دل در سر زلف دلستانش بستم وز نرگش چشم پر خمارش مستم

2 من نیست شدم ز هست خود رستم از هستی اوست هستیم گر هستم

1 گر قطره نماند آب باقی باشد ور کوزه شکست بحر ساقی باشد

2 عطار به صورت از خراسان گر رفت آمد عوضش شیخ عراقی باشد