رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 وقتی که نباشد این خیال من و تو او باشد و او باشد و او باشد و او

2 این است بیان لی مع اللّه بر ما گر عارف کاملی بدانش نیکو

1 انگشت زنان بر در جانان رفتیم پیدا بودیم باز پنهان رفتیم

2 گوئی که برفت نعمت الله ز جهان رفتیم ولی به نور ایمان رفتیم

1 آن صورت الطاف الهی مائیم همجامهٔ جامه دار شاهی مائیم

2 ما محرم راز حضرت سلطانیم دانندهٔ اسرار کما هی مائیم

1 رندانه بیا جام می صاف بنوش ور درد بود نوش کن از غیر بپوش

2 می نوش تو چندان که شوی مست و خراب در کوی مغانت بکشند دوش به دوش

1 مخموری و میکده نجوئی حیف است با ما سخن از ذوق نگوئی حیف است

2 میخانهٔ عاشقان سبیل است به ما تو در طلب جام و سبوئی حیفست

1 پای چپ و راست دردمندند به هم وین هر دو عزیز مستمندند به هم

2 بنگر که چگونه باشد ای یار عزیز حال دو شکسته را که بندند به هم

1 بردار ز پیش پردهٔ خود بینی زین سان که تویی اگر کنی خود بینی

2 ابلیس سزای خود ز خود بینی دید تو نیز مکن و گر کنی خود بینی

1 دل همچو کبوتر است و شاهد باز است تا ظن نبری که شیخ شاهد باز است

2 بر شاهد اگر ز روی معنی نگری بر تو در حق ز روی شاهد باز است

1 دریای محیط جرعهٔ ساغر ماست عالم به تمام گوشهٔ کشور ماست

2 ما از سر زلف خویش سودا زده‌ایم خوش سودایی که دائماً در سر ماست

1 در کتم عدم عقل خیالی بسته در پردهٔ آن خیال خوش بنشسته

2 وهم آمده و مزاحم عقل شده کوری و کری به همدگر پیوسته