رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 ناخورده شراب مستیش چندان نیست وان مستی او ستودهٔ مستان نیست

2 مستی که نه از می بود او مخمور است دستش بگذار کو ازین دستان نیست

1 از آتش عشق صنم دلکش ما افتاده مدام آتشی در کش ما

2 پروانهٔ پرسوخته ما را داند تو پخته نه ای چه دانی این آتش ما

1 در عالم عشق منزلی ساخته‌ام سرمایه و سود جمله درباخته‌ام

2 من با تو بگویم که چه بشناخته‌ام بشناخته ام چنان که بشناخته‌ام

1 در بحر در آ و عین ما از ما جو آن درّ یتیم را در این دریا جو

2 گویی که کجا مراد خود خواهم یافت جا را بگذار و جای آن بی جا جو

1 در مذهب ما محب و محبوب یکی است رغبت چه بود راغب و مرغوب یکی است

2 گویند مرا که عین او را بطلب چه جای طلب طالب و مطلوب یکی است

1 درد تو ندیم دل شیدای منست ورد تو نهان و آشکارای منست

2 کفر سر زلف تو که جانم به فداش کفرش خوانند نور ایمان منست

1 بلبل مست است و بوی گل می بوید دل داده به ما و دلبرش می جوید

2 این قول خوشی که تو ز سید شنوی بشنو بشنو که او ز او می گوید

1 تا تیغ به عشق از نیام آخته ام پا و سر و دست عقل انداخته ام

2 بی زحمت آب و گل من این معنی را بشناخته ام چنان که بشناخته ام

1 ساقی می خمخانه به ما پیموده در هر جامی می دگر بنموده

2 جاوید اگر شراب بخشد ما را نوشیم و بپوشیم چنین فرموده

1 ممکن ز وجود هستی ای دارد و بس نقشی ز خیال خویش می آرد و بس

2 بلبل ز گلشن نسیم بوئی یابد یعنی رخ خود به خار می خارد و بس