رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 توحید دگر باشد و الحاد دگر خود بنده دگر باشد و آزاد دگر

2 تو عمر به باد می دهی ای ملحد دریاب و مده عمر تو بر باد دگر

1 ای دل بر او به پای جان باید شد در خلوت او ز خود نهان باید شد

2 در بحر محیط حال دل باید بود آسوده ز قال این و آن باید شد

1 در آینه ای گر چه نماید غیرت غیر تو ز آینه زداید غیرت

2 در خانهٔ دل که خلوت حضرت تست غیرت نگذارد که درآید غیرت

1 این هفت فلک سیاره از آه منست عرش و ملک و ستاره همراه منست

2 این من نه منم جمله از او می گویم این گفتهٔ من تمام ز الله منست

1 نقشی به خیال بسته کاین علم منست وان لذت او در این زبان و دهن است

2 عقل ار چه بسی رفت در این راه ولی یوسف نشناخت عارف پیر من است

1 ذاتی که به نزد ما نه فرد است و نه جفت دُریست که اندرین سخن نتوان سفت

2 چه جای من و تو که شناسیم او را معلوم خود و عالم خود نتوان گفت

1 ناخورده شراب ذوق آن نتوان یافت آن ذوق معانی ز بیان نتوان یافت

2 این لذت عاشقی که ما یافته ایم از سفره و لوت عاقلان نتوان یافت

1 یک نقطه به ذات خود هویدا گردید زان نقطه به دم دو نقطه پیدا گردید

2 زین هر سه یکی الف هویدا آمد وین طرفه که در دو کون یکتا گردید

1 بردار نقاب و می نگر آن رویش دانی که نقاب چیست یعنی مویش

2 موئی ز سر زلف نگارم به کف آر آنگه بنشین و خوش خوشی می بویش

1 چشمت همه نرگسست و نرگس همه خواب لعلت همه آتشست و آتش همه آب

2 رویت همه لاله است و نرگس همه رنگ زلفت همه سنبلست و سنبل همه ناب