در هر آنی به ما عطایی بخشد از نعمت‌الله ولی رباعی 85
1. در هر آنی به ما عطایی بخشد
شاهی جهان به هر گدایی بخشد
گر زان که گدا نماند آن سلطان ماند از نعمت‌الله ولی رباعی 86
1. گر زان که گدا نماند آن سلطان ماند
ور کفر نماند نزد ما ایمان ماند
هر چند که ظالمان همه جمع شوند از نعمت‌الله ولی رباعی 87
1. هر چند که ظالمان همه جمع شوند
امید که یک ز یکدگر بر نخورند
بی اسم کسی درک مسما نکند از نعمت‌الله ولی رباعی 88
1. بی اسم کسی درک مسما نکند
نام ار نبود تمیز اشیا نکند
یاری که چنان است خلیلش خوانند از نعمت‌الله ولی رباعی 89
1. یاری که چنان است خلیلش خوانند
چون مظهر اسماست جمیلش خوانند
این نقش خیال عالمش می خوانند از نعمت‌الله ولی رباعی 90
1. این نقش خیال عالمش می خوانند
جانی دارد که آدمش می خوانند
گر دیدهٔ دیگری خیالش بیند از نعمت‌الله ولی رباعی 91
1. گر دیدهٔ دیگری خیالش بیند
در دیدهٔ ما نور جمالش بیند
ای دوست حجاب ما ز ما خواهد بود از نعمت‌الله ولی رباعی 92
1. ای دوست حجاب ما ز ما خواهد بود
وین مایی ما حجاب ما خواهد بود
تا هستی ما به ما عیان خواهد بود از نعمت‌الله ولی رباعی 93
1. تا هستی ما به ما عیان خواهد بود
آن هستی او ز ما نهان خواهد بود
داند عالم اگر نکو اهل بود از نعمت‌الله ولی رباعی 94
1. داند عالم اگر نکو اهل بود
کان علم که بی عمل بود سهل بود
وجدان تو با وجود چندان نبود از نعمت‌الله ولی رباعی 95
1. وجدان تو با وجود چندان نبود
وین غنچهٔ وجدان تو خندان نبود
آن روز که کار وصل را ساز آید از نعمت‌الله ولی رباعی 96
1. آن روز که کار وصل را ساز آید
این مرغ ازین قفس به پرواز آید