رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 این لطف نگر که حق به موسی بنمود در صورت نار نور معنی بنمود

2 آئینهٔ اعیان چو وجود از وی یافت هر حسن که بود آن تجلی بنمود

1 اسرار سعادت نه به عادت زده ‌ای وز گنج همه روزه زیادت زده‌ ای

2 این چشم سیه سرخ بر ابرو که تو راست پیداست که از سر ارادت زده ‌ای

1 در کتم عدم سریر شاهی داریم وان مملکت نامتناهی داریم

2 عالم همه داریم ولیکن چه کنیم چون گنج معارف الهی داریم

1 ملک و ملکوت و جسم و جانند به هم وین سیّد و بنده شه نشانند به هم

2 جامی ز حباب است و پر از آب حیات نیکو نظری کن که چو آنند به هم

1 صبح و سحر و بلبل و گلزار یکیست معشوقه و عشق و عاشق و یار یکیست

2 هرچند درون خانه را می نگرم خود دایره و نقطه و پرگار یکیست

1 معشوق یکی عشق یکی عاشق یک این هر دو یکی و در یکی نبود شک

2 یک ذات و صفات صد هزارش می دان یک صد باشد به اعتباری صد یک

1 گر چه زخمی رسیده است بر پایم من بی سر و پا به خدمتت می‌ آیم

2 در راه تو از سر قدمی می‌ سازم پایی چه بود که تا به پایی آیم

1 تا ما نظر از اهل نظر یافته ایم از سر وجود خود خبر یافته ایم

2 ما دُر یتیم را به دست آوردیم دریای محیط پرگهر یافته ایم

1 در مجلس ما به ترک می نتوان کرد با عقل بیان عشق وی نتوان کرد

2 چون اوست حقیقت وجود همه چیز ادراک وجود هیچ شی نتوان کرد

1 یک عالم از آب و گل بپرداخته اند خود را به میان آن در انداخته اند

2 خود می گویند و باز خود می شنوند از ما و شما بهانه بر ساخته اند