رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 دیدم رندی که سید رندان است از هر دو جهان گذشته و رند آن است

2 او گنج بقاست گر چه در کنج فناست پیداست به ما وز دو جهان پنهان است

1 آن عین که عین جملهٔ اعیان است عینی است که آن حقیقت انسان است

2 در آینهٔ دیدهٔ ما بتوان دید اما چه کنم ز چشم تو پنهان است

1 واصل به خودم عین وصالم این است بر حال خودم همیشه حالم این است

2 در آینهٔ ذات مثالی دارم تمثال جمال بی مثالم این است

1 عشق است که جان عاشقان زنده از اوست نوری است که آفتاب تابنده از اوست

2 هر چیز که در غیب و شهادت یابی موجود بود ز عشق و پاینده از اوست

1 در دیدهٔ ما هر دو جهان آینه‌ای است جانان چو نماینده و جان آینه است

2 عینی است که باطناً نماینده بود هر چند که ظاهراً نهان آینه‌ای است

1 ای دل به طریق عاشقی راه یکی است در کشور عشق بنده و شاه یکی است

2 تا ترک دو رنگی نکنی در ره عشق واقف نشوی که نعمت‌اللّه یکی است

1 در مذهب ما محب و محبوب یکی است رغبت چه بود راغب و مرغوب یکی است

2 گویند مرا که عین او را بطلب چه جای طلب طالب و مطلوب یکی است

1 یاری که چو ما غرقهٔ دریا گردد از ما باشد به سوی مأوا گردد

2 مستانه به گرد نقطه ‌ای چون پرگار در دور درآید او و با ما گردد

1 رندی که ز هر دو کون یکتا گردد در کتم عدم واله و شیدا گردد

2 سر در قدم ساقی سرمست نهد بی زحمت پا به گرد مأوا گردد

1 عشق آمد و شمع خود به پروانه سپرد رندی بگرفت و خوش به میخانه سپرد

2 روزی گویند نعمت‌اللّه امروز مستانه برفت و جان به جانانه سپرد