رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 نقشی و خیالیست که عالم خوانند معنی سخن محققان می دانند

2 این طرفه که در حقیقت این نقش خیال حقّند ولی خیال را می دانند

1 توحید عوام عاقلان می دانند توحید خواص عارفان می دانند

2 توحید و موحد موحد دریاب خوش توحیدی موحدان می دانند

1 رندان ز وجود وز عدم دم نزنند از ملک حدوث وز قدم دم نزنند

2 باشند مدام همدم جام شراب می می نوشند دم به دم دم نزنند

1 آبست که در شیشه شرابش خوانند با گل چو قرین شود گلابش خوانند

2 از قید و گل و مُل چو مجرد گردد اهل بصر و بصیرت آبش خوانند

1 درد دل خسته دردمندان دانند نه خوش نفسان خیره خندان دانند

2 از سرّ قلندری تو گر محرومی سریست در آن سینه که مستان دانند

1 در پای تو سروران سر انداخته اند وز عشق تو خانمان بر انداخته اند

2 رندانه به عشق چشم سرمست خوشست خود را به خرابات در انداخته اند

1 از آتش عشق شمعی افروخته اند پروانهٔ جان عاشقان سوخته اند

2 در مجمر سینه عود دل می سوزد آتشبازی به عاشق آموخته اند

1 یک عالم از آب و گل بپرداخته اند خود را به میان آن در انداخته اند

2 خود می گویند و باز خود می شنوند از ما و شما بهانه بر ساخته اند

1 ملک و ملکوت با هم آمیخته اند نقد جبروت بر سرش ریخته اند

2 کردند طلسمی به جمال و به کمال آنگه به در گنج خود آویخته اند

1 خاک در میخانه مگر بیخته اند کاین گرد و غبار را بر انگیخته اند

2 یا ماه رخان خطهٔ ماهانند کز زلف عبیر در جهان ریخته اند