رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 تا با تو توئی بود دوئی خواهد بود ای یار دوئی هم ز توئی خواهد بود

2 چون تو ز توئی وز دوئی وارستی در ملک یکی کجا دوئی خواهد بود

1 تا قدرت حق دری به عیسی بگشود وان ذات مطهرش به مریم بنمود

2 بگذشته هزار و هفتصد و چهل به تمام شاید که بسی سال دگر خواهد بود

1 این لطف نگر که حق به موسی بنمود در صورت نار نور معنی بنمود

2 آئینهٔ اعیان چو وجود از وی یافت هر حسن که بود آن تجلی بنمود

1 انسان خوشی محققی پیش آید صد دل به دمی ز دلبران برباید

2 آن نور دو چشم نعمت الله بود حق بیند و حق به مردمان بنماید

1 هستی یکیست آنکه هستی شاید این هستی تو به هیچ کاری ناید

2 رو نیست شو از هستی خود همچون ما کز هستی تو هیچ دری نگشاید

1 عینی به ظهور عین ها بنماید در هر عینی عین به ما بنماید

2 در جام جهان نما نماید به کمال در وی نظری کن که تو را بنماید

1 بلبل مست است و بوی گل می بوید دل داده به ما و دلبرش می جوید

2 این قول خوشی که تو ز سید شنوی بشنو بشنو که او ز او می گوید

1 بلبل سخن از زبان گل می گوید مستست و حدیث گل و مل می گوید

2 دریاب رموز نعمت الله ولی جزویست ولی سخن ز کل می گوید

1 چون یوسف باد در چمن می آید بوئی ز زلیخا سوی من می آید

2 یعقوب دلم نعره زنان می گوید فریاد که بوی پیرهن می آید

1 آن روز که کار وصل را ساز آید وین مرغ ازین قفس به پرواز آید

2 از شه چو صفیر ارجعی گوش کند پرواز کند به دست شه باز آید