بر خاک درش هر از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 145
1. بر خاک درش هر که مقامی دارد
در هر دو جهان جاه تمامی دارد
محبوب جمال خود از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 146
1. محبوب جمال خود به آدم بخشید
سرّ حرمش به یار محرم بخشید
بودش به کمال از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 147
1. بودش به کمال خویش بودم بخشید
لطفش به کرم شهد شهودم بخشید
در هر آنی مرا از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 148
1. در هر آنی مرا عطائی بخشید
شاهی جهان بهر گدائی بخشید
یک نقطه به ذات از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 149
1. یک نقطه به ذات خود هویدا گردید
زان نقطه به دم دو نقطه پیدا گردید
هر آینهٔ که در از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 150
1. هر آینهٔ که در نظر می گذرد
تمثال جمال او نظر می نگرد
صد جان به فدای از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 151
1. صد جان به فدای دلبران خواهم کرد
هر چیز که گفته دلبر آن خواهم کرد
در مجلس ما که از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 152
1. در مجلس ما که ترک می نتوان کرد
با عقل بیان عشق وی نتوان کرد
ای عقل بو که عشق از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 153
1. ای عقل بو که عشق خلاقی شد
عشق آمد و راه زهد زراقی شد
عالم همه پر ز از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 154
1. عالم همه پر ز نور سبحانی شد
در سطوت ذات او همه فانی شد
از جود وجود عشق از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 155
1. از جود وجود عشق لا شی ، شی شد
وز آب حیات جمله جانها حی شد
تا داروی دردم از شاه نعمت‌الله ولی رباعی 156
1. تا داروی دردم سبب درمان شد
پستیم بلندی شد و کفر ایمان شد