چشم ما روشن به نور از شاه نعمت‌الله ولی غزل 180
1. چشم ما روشن به نور الله ماست
همچو نور روی نور الله ماست
درد با همدرد اگر از شاه نعمت‌الله ولی غزل 181
1. درد با همدرد اگر گوئی رواست
درد با بی درد خود گفتن خطاست
راه عشاق رو که آن از شاه نعمت‌الله ولی غزل 182
1. راه عشاق رو که آن ره ماست
بشنو این قول از حسینی راست
خواجه آمد سرای از شاه نعمت‌الله ولی غزل 183
1. خواجه آمد سرای خود آراست
رفت و منزل به دیگری پیراست
نعمت الله امام از شاه نعمت‌الله ولی غزل 184
1. نعمت الله امام رندان است
نور چشم تمام رندان است
آن چنان مجلسی که از شاه نعمت‌الله ولی غزل 185
1. آن چنان مجلسی که جانم خواست
عشق جانان بهای ما آراست
نور او روشنی دیدهٔ از شاه نعمت‌الله ولی غزل 186
1. نور او روشنی دیدهٔ ماست
نظری کن به چشم ما پیداست
موج بحریم و عین از شاه نعمت‌الله ولی غزل 187
1. موج بحریم و عین ما دریاست
بحر می داند آنکه او از ماست
عقل گرچه رئیس این از شاه نعمت‌الله ولی غزل 188
1. عقل گرچه رئیس این دل ماست
عشق شاه است و این رئیس گداست
صورتی آراستی معنی از شاه نعمت‌الله ولی غزل 189
1. صورتی آراستی معنی کجاست
کی خدا یابی چه رویت با ریاست
پادشاهی چه بندگی از شاه نعمت‌الله ولی غزل 190
1. پادشاهی چه بندگی خداست
بندگی کن که پادشاه گداست
هرچه می بینی همه از شاه نعمت‌الله ولی غزل 191
1. هرچه می بینی همه نور خداست
تا نه پنداری که او از ما جداست