موجیم و حباب هر از شاه نعمت‌الله ولی غزل 204
1. موجیم و حباب هر دو آبست
آبست که صورت حبابست
ما غرقهٔ آبیم چنین از شاه نعمت‌الله ولی غزل 205
1. ما غرقهٔ آبیم چنین تشنه عجیبست
در خانهٔ خویشیم و غریبیم غریبست
آئینهٔ ذات عین از شاه نعمت‌الله ولی غزل 206
1. آئینهٔ ذات عین ذاتست
دانست که مجمع صفاتست
راز دل عشاق به هر از شاه نعمت‌الله ولی غزل 207
1. راز دل عشاق به هر کس نتوان گفت
این گوهر عشقست بگفتن نتوان سفت
بشنو معانئی که از شاه نعمت‌الله ولی غزل 208
1. بشنو معانئی که بیان ولایتست
دارم نشانئی که نشان ولایتست
انسان کاملست که از شاه نعمت‌الله ولی غزل 209
1. انسان کاملست که او کون جامعست
تیغ ولایت است که برهان قاطعست
بیا ای شاه ترکستان از شاه نعمت‌الله ولی غزل 210
1. بیا ای شاه ترکستان که هندوستان غلام تست
جهان صورت و معنی همه دیدم به کام تست
اهل دل را از سراپردهٔ از شاه نعمت‌الله ولی غزل 211
1. اهل دل را از سراپردهٔ جان باید جست
عاشقان را ز خرابات مغان باید جست
دنیی دون بی وفا از شاه نعمت‌الله ولی غزل 212
1. دنیی دون بی وفا هیچست
شه دنیا و هم گدا هیچست
دل به دنیا مده که از شاه نعمت‌الله ولی غزل 213
1. دل به دنیا مده که آن هیچست
آن جهان جو که این جهان هیچست
هرچه او می دهد همه از شاه نعمت‌الله ولی غزل 214
1. هرچه او می دهد همه داده است
دادهٔ او مگو که بیداد است
دوای درد دل ای یار از شاه نعمت‌الله ولی غزل 215
1. دوای درد دل ای یار دردست
بحمدالله که ما داریم در دست