موجیم و حباب هر دو آبست از نعمت‌الله ولی غزل 204
1. موجیم و حباب هر دو آبست
آبست که صورت حبابست
ما غرقهٔ آبیم چنین تشنه عجیبست از نعمت‌الله ولی غزل 205
1. ما غرقهٔ آبیم چنین تشنه عجیبست
در خانهٔ خویشیم و غریبیم غریبست
آئینهٔ ذات عین ذاتست از نعمت‌الله ولی غزل 206
1. آئینهٔ ذات عین ذاتست
دانست که مجمع صفاتست
راز دل عشاق به هر کس نتوان گفت از نعمت‌الله ولی غزل 207
1. راز دل عشاق به هر کس نتوان گفت
این گوهر عشقست بگفتن نتوان سفت
بشنو معانئی که بیان ولایتست از نعمت‌الله ولی غزل 208
1. بشنو معانئی که بیان ولایتست
دارم نشانئی که نشان ولایتست
انسان کاملست که او کون جامعست از نعمت‌الله ولی غزل 209
1. انسان کاملست که او کون جامعست
تیغ ولایت است که برهان قاطعست
بیا ای شاه ترکستان که هندوستان غلام تست از نعمت‌الله ولی غزل 210
1. بیا ای شاه ترکستان که هندوستان غلام تست
جهان صورت و معنی همه دیدم به کام تست
اهل دل را از سراپردهٔ جان باید جست از نعمت‌الله ولی غزل 211
1. اهل دل را از سراپردهٔ جان باید جست
عاشقان را ز خرابات مغان باید جست
دنیی دون بی وفا هیچست از نعمت‌الله ولی غزل 212
1. دنیی دون بی وفا هیچست
شه دنیا و هم گدا هیچست
دل به دنیا مده که آن هیچست از نعمت‌الله ولی غزل 213
1. دل به دنیا مده که آن هیچست
آن جهان جو که این جهان هیچست
هرچه او می دهد همه داده است از نعمت‌الله ولی غزل 214
1. هرچه او می دهد همه داده است
دادهٔ او مگو که بیداد است
دوای درد دل ای یار دردست از نعمت‌الله ولی غزل 215
1. دوای درد دل ای یار دردست
بحمدالله که ما داریم در دست