عشق او شمع خوشی افروخته از نعمتالله ولی غزل 1384
1. عشق او شمع خوشی افروخته
جان من پروانهٔ پر سوخته
خوش نقش خیالی است که بستیم به دیده از نعمتالله ولی غزل 1385
1. خوش نقش خیالی است که بستیم به دیده
در دیدهٔ سرمست نظر کن که پدیده
نور رویش پرتوی بر ماهتاب انداخته از نعمتالله ولی غزل 1386
1. نور رویش پرتوی بر ماهتاب انداخته
جعد زلفش سایبان بر آفتاب انداخته
نور رویش دیدهٔ مردم منور ساخته از نعمتالله ولی غزل 1387
1. نور رویش دیدهٔ مردم منور ساخته
صورت خود را به لطف خود مصور ساخته
پادشاهی با گدائی ساخته از نعمتالله ولی غزل 1388
1. پادشاهی با گدائی ساخته
سایه ای بر فرق ما انداخته
عشق او خوش آتشی افروخته از نعمتالله ولی غزل 1389
1. عشق او خوش آتشی افروخته
غیرت او غیر او را سوخته
بر همه ذرات عالم آفتابی تافته از نعمتالله ولی غزل 1390
1. بر همه ذرات عالم آفتابی تافته
بینم و هر ذره ای از وی نصیبی یافته
عقل در کوی عشق سرگشته از نعمتالله ولی غزل 1391
1. عقل در کوی عشق سرگشته
چون گدائیست در به در گشته
عمریست تا دل من با بیدلان نشسته از نعمتالله ولی غزل 1392
1. عمریست تا دل من با بیدلان نشسته
خوش گوشه ای گرفته در کنج جان نشسته
نقش خیال رویش برآب دیده بسته از نعمتالله ولی غزل 1393
1. نقش خیال رویش برآب دیده بسته
آن نور چشم مردم در آب خوش نشسته
تا ببیند روی خود در آینه از نعمتالله ولی غزل 1394
1. تا ببیند روی خود در آینه
کرده پیدا خواب و درخور آینه
آفتابی تافته بر آینه از نعمتالله ولی غزل 1395
1. آفتابی تافته بر آینه
می نماید روی او هر آینه