عشق

بدوخت ناوک چشمت بیک نگاه مرا

روا بود که بسوزی بدین گناه مرا

بگستر سایهٔ صاحب قرانی

ز عالم آفرین توفیق در خواه

که از آن حیران شد آن منطیق مرد

جمله را گویم بمانم زین مقال

تاب روی تو آفتاب نداشت

شمع آتش بدید وتاب نداشت

بگذاریم تن کار و دل کار شویم

پیشتر ز آنکه اجل آید و مردار شویم

دلی ز سنگ کن این شیر را تماشا کن

بغل گشایی شمشیر را تماشا کن

سر شوریده در پائی ندارد

خیال سرو بالائی ندارد

روشنی از آه باشد دودمان عشق را

خون حنای عید باشد کشتگان عشق را

روشنی از آه باشد دودمان عشق را

خون حنای عید باشد کشتگان عشق را

در زمین عاریت چون غافلان منزل مکن

نقد اوقات گرامی صرف آب و گل مکن

شاخ گلم مگر، که سراپا در آتشم؟

هرجا که آتشی‌ست، من آنجا در آتشم

چون سر منصور مهر خویش بر بالا زند

جامه را بخشد به ساحل هر که بر دریا زند

گشاده او ترا از خود دل اینجا

از آن مرد درد را درمان نبینی

از گزند خار و منع باغبان آسوده‌ایم

گر به کام ما نگردد آسمان آسوده‌ایم

نگین را در فلاخن می نهد بیتابی نامم

به سبزی می زند تیغ زبان چون پسته در کامم

که تنهایی یکی سازد مصیبت های عالم را

بگردی چند چون خورشید سر تا پای عالم را؟

گل ز سودای رخت افتاده در بازارها

آفتاب رحمت عام تو بر دیوارها

جز بوی گل عیش نباشد به دماغش

آن را که ز خاکستر قمریست سراغش

در تفرقه سوی جمع پردازم

وز صحبت خود دری کند بازم

پیش صاحب فن نباشد فن به از افتادگی

جامه فتح است سرو باغ را آزادگی

نکته ای در باب دل دادن بیاد

هفته ای از بیخودی کردن گزیر

نکته ای در باب دل دادن بیاد

هفته ای از بیخودی کردن گزیر

یک قطره ازان قلزم زخار مرا ده

گر صاف و گر درد، به یکبار مرا ده

ز بس که داد زدیم آی دزد خسته شدیم

به پایمردی اغیار دسته دسته شدیم

بی‌خبریم از لبت، هم خبری می‌رسان

ولولهٔ اهل عشق، دبدبهٔ حارسان

آتش هموار می باید کباب عشق را

شاهد بی پرده می سوزد حجاب عشق را

آتش هموار می باید کباب عشق را

شاهد بی پرده می سوزد حجاب عشق را

هر حجابی را که طی کردی حجاب دیگرست

هر سرابی را درین وادی سراب دیگرست

دیدم به در دیری چون بت که بیارایی

طرف کله اشکسته از شوخی و رعنایی

هر کس که شود رهزن ما، راهبر ماست

افشاندن دست از دو جهان بال و پر ماست

ازین دریا به جای ابر نیسان دود می خیزد

هنوز از روزن چشم غزالان دود می خیزد

خود را گذاشتم به تو خود در دل منی

خود وقت کیست آنکه تو بر هم نمی‌زنی؟

مرابجز تو درین شهر نیست یار دگر

که جز غم تو مرا نیست غمگسار دگر

عاشقانه به بحر و برگشتیم

پای تا سر همه نظر گشتیم

که فرهاد است در آن صنعت استاد

که با تیر نگه سازد اسیرش

ای جان و هزار جان شکارت

جز کشتن خلق چیست کارت

قندیل کعبه را به صنمخانه سوختیم

آهسته همچو شمع درین خانه سوختیم

سوزد از لب تشنگی هر کس کباب عشق نیست

رشته جانی که در وی پیچ و تاب عشق نیست

کس ندارد یاد کز یک گل جهان پر گل شود

دیده هرکس ز روی دوستان پر گل شود

سوزد از لب تشنگی هر کس کباب عشق نیست

رشته جانی که در وی پیچ و تاب عشق نیست

شدی ز مویه چو موی و شدی ز ناله چو نال

زدی بکشور ناموس کوس استقلال

جانی ز تو بی قرار دارم

تا حاصل روزگار دارم

چون نبض، زندگانی ما در تپیدن است

کز پا فتادن تو به منزل رسیدن است

تا نظر باز به روی مه کنعان کردم

ریگ این بادیه را لعل بدخشان کردم

نهال عاشقیم داد عاقبت ثمری

رهم ز درد سر آن را دهم بسیمری

زهی ظلمت که با سرچشمه حیوان زند پهلو

که مصرع چون بلند افتاد با دیوان زند پهلو

زخاشاک هوس صحرای امکان پاک خواهد شد

گل ازخجلت نهان در بوته خاشاک خواهد شد

از یک نگه به باد توان داد خاک من

ناصح که طعنه زد به گریبان چاک من

در بیابان داغ‌های لاله را بو می‌زند

بال و پر در شیشه دل آن پری‌رو می‌زند

حلقه بیرون در محو تماشا می‌شود

چشم یعقوب از نسیم پیرهن وامی‌شود