فیض کاشانی

تا چند بدل غصه نشیند بسر هم

این زنگ که از سینه بهم آمده از غم

من هم بسرایم بود این غم شودم کم

از دوست چه آید همه شادیست نه غم غم

خوش باد تراوقت که گردی پی مرهم

غواص زبان هیچ ازین بحر نشد کم

دل پر شود از قحط سخن گر نزنم دم

دربان بآن رو کند از قحطی همدم

هر چند غم آید بودش جای دگر غم