چو خواهم کرد زرق از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 109
1. چو خواهم کرد زرق و هزل و ریواس
نخواهم نیز عاقل بود و فرناس
...
ای مرد سفر در طلب از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 110
1. ای مرد سفر در طلب زاد سفر باش
بشکن شبهٔ شهوت و غواص درر باش
...
گوهر روح بود خواجه از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 111
1. گوهر روح بود خواجه وزیر
لیک محبوس مانده در تن خویش
...
گر مقصر شدم به از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 112
1. گر مقصر شدم به خدمت تو
بد مکن بر رهی کمانی خویش
...
ز تو ای چرخ نیلی از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 113
1. ز تو ای چرخ نیلی رنگ دارم
هزاران سان عنا و درد جامع
...
ثنا گفتیم ما مر از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 114
1. ثنا گفتیم ما مر خواجه‌ای را
که نشناسد مقفا را ز مردف
...
ای آنکه ترا در از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 115
1. ای آنکه ترا در تو تویی نیست تصرف
آن به که نگویی تو سخن را ز تصوف
...
بجهم از بد ایام از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 116
1. بجهم از بد ایام چنانک
از کمان ختنی تیر خدنگ
...
گفت بر دوخته مرا از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 117
1. گفت بر دوخته مرا شعری
خواجه خیاطی از سر فرهنگ
...
طلوع مهر سعادت از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 118
1. طلوع مهر سعادت به ساحت اقبال
ظهور ماه معالی بر آسمان جلال
...
تو مرا از نسب و از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 119
1. تو مرا از نسب و جان و خرد خویش منی
من از آمیزش این چار گهر خویش توام
...
هر چند در میان از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 120
1. هر چند در میان دو گویم زمین و چرخ
لیک این دو گوی را به یک اندیشه پهنه‌ام
...