تاب در ناف غزالان ختن از صائب تبریزی غزل 1129
1. تاب در ناف غزالان ختن افتاده است
زان گره کز زلف او در کار من افتاده است
دست ما در بند چین آستین از صائب تبریزی غزل 1130
1. دست ما در بند چین آستین افتاده است
ورنه آن زلف از رسایی بر زمین افتاده است
روزگارم تیره و بختم سیاه از صائب تبریزی غزل 1131
1. روزگارم تیره و بختم سیاه افتاده است
گل به چشم روزنم از مهر و ماه افتاده است
هر که عاشق نیست خون در از صائب تبریزی غزل 1132
1. هر که عاشق نیست خون در پیکرش افسرده ست
گفتگو با زاهدان تلقین خون مرده است
از ته دل هر که روی خود به از صائب تبریزی غزل 1133
1. از ته دل هر که روی خود به دنیا کرده است
پشت از کوتاه بینی ها به عقبی کرده است
نه همین آن سنگدل ما را از صائب تبریزی غزل 1134
1. نه همین آن سنگدل ما را فرامش کرده است
مستی دارد که دنیا را فرامش کرده است
آن که بزم غیر را از خنده از صائب تبریزی غزل 1135
1. آن که بزم غیر را از خنده پر گل کرده است
خاطر ما را پریشانتر ز سنبل کرده است
داغ سودا فارغ از فکر کلاهم از صائب تبریزی غزل 1136
1. داغ سودا فارغ از فکر کلاهم کرده است
بی نیاز از افسر این چتر سیاهم کرده است
سر گران با عقل آن طرف کلاهم از صائب تبریزی غزل 1137
1. سر گران با عقل آن طرف کلاهم کرده است
پاکباز از هوش آن چشم سیاهم کرده است
خلق، دشوار جهان را بر از صائب تبریزی غزل 1138
1. خلق، دشوار جهان را بر من آسان کرده است
تازه رویی بر من آتش را گلستان کرده است
تا که را قسمت شهید سنگ از صائب تبریزی غزل 1139
1. تا که را قسمت شهید سنگ طفلان کرده است؟
بید مجنون گیسوی ماتم پریشان کرده است
نه همین سرگشته ما را دور از صائب تبریزی غزل 1140
1. نه همین سرگشته ما را دور گردون کرده است
خضر را خون در جگر این نعل وارون کرده است