بی تزلزل نیست هرکس چون از صائب تبریزی غزل 1118
1. بی تزلزل نیست هرکس چون علم استاده است
عشرت روی زمین از مردم افتاده است
لعل نسبت با لب یاقوت او از صائب تبریزی غزل 1119
1. لعل نسبت با لب یاقوت او بیجاده است
صبح با آن چهره خندان در نگشاده است
در بهاران بزم عیش میکشان از صائب تبریزی غزل 1120
1. در بهاران بزم عیش میکشان آماده است
جوش گل هم شاهد و هم مطرب و هم باده است
خاکساری در بلندی ها رسا از صائب تبریزی غزل 1121
1. خاکساری در بلندی ها رسا افتاده است
آسمان این پشته را در زیر پا افتاده است
تا ز روی آتشین او نقاب از صائب تبریزی غزل 1122
1. تا ز روی آتشین او نقاب افتاده است
رعشه غیرت به جان آفتاب افتاده است
سنبل زلف از رخش تا برکنار از صائب تبریزی غزل 1123
1. سنبل زلف از رخش تا برکنار افتاده است
گل چو تقویم کهن از اعتبار افتاده است
سیل در بنیاد تقوی از بهار از صائب تبریزی غزل 1124
1. سیل در بنیاد تقوی از بهار افتاده است
توبه را آتش به جان از لاله زار افتاده است
تا به فکر گوشوار آن سیمبر از صائب تبریزی غزل 1125
1. تا به فکر گوشوار آن سیمبر افتاده است
پیچ و تاب رشت در جان گهر افتاده است
ساقی ما از می گلگون به از صائب تبریزی غزل 1126
1. ساقی ما از می گلگون به دور افتاده است
همچو ساغر آن لب میگون به دور افتاده است
دل به دست آن نگار شوخ و از صائب تبریزی غزل 1127
1. دل به دست آن نگار شوخ و شنگ افتاده است
طفل بازیگوش را آتش به چنگ افتاده است
داغ می گلگل به طرف دامنم از صائب تبریزی غزل 1128
1. داغ می گلگل به طرف دامنم افتاده است
همچو مینا میکشی بر گردنم افتاده است